Περί... νοοτροπίας και άλλων
Κάπου άκουσα ότι η διαφορά του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό είναι ότι «ο Ολυμπιακός έχει τη νοοτροπία να κερδίζει ματς όπως το αποψινό που δεν κέρδισε ο Παναθηναϊκός, γι΄αυτό και είναι μόνιμος πρωταθλητής». Γράφει ο Ar1stot3lis.
Το να ξέρεις ότι θα κερδίσεις, είτε είσαι καλός κι έχεις 11 τελικές σε ένα ημίχρονο (εκ των οποίων οι 7 είναι κλασικές ευκαιρίες), είτε είσαι κακός ή έστω χειρότερος από τον αντίπαλο σου είναι όντως θέμα νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του «ό,τι και να γίνει ξέρω ότι θα κερδίσω, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο». Νοοτροπίας που όντως έχει φωλιάσει στον Ολυμπιακό εδώ και χρόνια και του χαρίζει τίτλους. Που όλως περιέργως ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1996 και θα υφίσταται για πολλά χρόνια ακόμα. Τα φαντάσματα διαιτητών, βοηθών, παρατηρητών πάντα θα είναι σύμμαχος των Πειραιωτών, και θα κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των, μπολιασμένων με ηττοπάθεια πλέον (και δικαιολογημένα) αντιπάλων του.
Έχω δει αντίστοιχα παιχνίδια του Ολυμπιακού, στα οποία κινδύνευσε να χάσει αλλά τελικά κέρδισε. Κάποια τα κέρδισε επειδή όντως είχε τους παίκτες που ήξεραν να βάλουν την μπάλα στα δίχτυα, καλό είναι να μην είμαστε και τελείως «κολλημένοι» ώστε να μην το παραδεχτούμε αυτό.
Κάποια όμως τα κέρδισε επειδή, όταν το παιχνίδι άρχιζε να μυρίζει στραβοπάτημα, όπως το αποψινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Βέροια, κάτι έγινε και ως εκ θαύματος έφυγε αλώβητος. Κάποια αποβολή από το πουθενά, ένα πέναλτι, ή ένα οφσάιντ γκολ το οποίο είτε κατακυρώθηκε είτε ακυρώθηκε. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι εάν ήταν ο Ολυμπιακός στη θέση μας απόψε, είτε θα ακυρωνόταν το γκολ της Βέροιας (και κανένας δεν θα μιλούσε γιατί μιλάμε για συμμετοχή σε φάση), είτε θα δινόταν ένα πέναλτι στο 0-1 είτε θα εφευρισκόταν κάτι άλλο, όχι απαραιτήτως νόμιμο και ηθικό. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Άλλωστε οι τρεις κερδισμένοι βαθμοί κρύβουν τα όποια ελαττώματα της κάθε ομάδας. Και προσφέρουν ηρεμία σε μια ομάδα ώστε να γίνει καλύτερη, ενώ παράλληλα δεν υπάρχει μουρμούρα και καχυποψία από τον κόσμο. Κανένας δεν θα θυμόταν αύριο την έλλειψη φυσικής κατάστασης ή την κακή εμφάνιση στο β΄ημίχρονο. Θα έμεναν στον πίνακα που θα έγραφε «Βέροια-Ολυμπιακός 0-1» και όλα θα ήταν μια χαρά.
Δε με ενοχλεί τόσο να βλέπω την ομάδα μου να κάνει ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ διαχείριση ενός παιχνιδιού, όπως απόψε. Η μπάλα είναι πόρνη, και όταν προκαλείς την τύχη σου πολλές φορές το πληρώνεις. Γνωστό αυτό.
Με ενοχλεί όμως οι «απέναντι» να μην πληρώνουν ποτέ σχεδόν είτε μια κακή τους μέρα είτε την έλλειψη καλής φυσικής κατάστασης, είτε την έλλειψη τύχης (γιατί το αποψινό δεν είναι μόνο ανικανότητα, είναι και τύχη!).
Και δεν την πληρώνουν γιατί προστατεύονται πανταχόθεν. Και από την τύχη φυσικά. Γιατί η τύχη όντως πάει με τους δυνατούς. Και δυνατός στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Ολυμπιακός. Και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Το δεύτερο έφερε το πρώτο. Λογικό...
Εμείς που δεν προστατευόμαστε είναι απολύτως λογικό να υποστούμε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις επιπτώσεις του «η μπάλα είναι στρογγυλή και όλα συμβαίνουν».
Στον Ολυμπιακό έχουν πάρει τα μέτρα τους για τα τερτίπια της μπάλας όμως. Με διάφορους τρόπους. Τους οποίους εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ, μόνο ελάχιστες φορές, (επειδή όλες οι ομάδες έχουν και «στίγματα στην Ιστορία τους»), αλλά ούτε κατά διάνοια στο βαθμό που εκείνοι το έκαναν. Εδώ και 20 χρόνια μιλάμε για διαστρέβλωση των πάντων, για αλλοίωση αποτελεσμάτων, κλοπές τίτλων, αλλαγή του ποδοσφαιρικού ρου. Μιλάμε για μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και ως επιστέγασμα όλων αυτών: η πλήρης ατιμωρησία. Πέρασε ήδη στο ντούκου ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει εναντίον μας με κόσμο, παρά τις τέσσερις διακοπές. Εάν ήμασταν εμείς στη θέση του; Την απάντηση τη γνωρίζουμε.
Και μέσα σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση, είναι απολύτως λογικό ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού να φοβάται ότι μπορεί και να ισοφαριστεί, παρότι καλύτερος. Είναι απολύτως λογικό να εκνευριστεί επειδή στο χθεσινό Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ ένα δίκαιο 1-1 ή 1-2 έγινε ετσιθελικά 2-1. Είναι απολύτως λογικά να αγχωθεί και να κάνει το λάθος. Είναι απολύτως λογικό να τον κυριεύουν τέτοια συναισθήματα και να είναι πιο ευάλωτος.
Αγγλικό πρωτάθλημα δεν ονειρευόμασταν πάντα;
E, ορίστε. Αγγλία γίναμε. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ στραβοπατούν συνεχώς. Αυτό είναι υγεία. Όχι να παίρνεις πρωτάθλημα με 32 νίκες σε 34 παιχνίδια, ιδίως εάν δεν έχεις και την ομάδα που το δικαιολογεί. Αυτό δεν είναι Αγγλία. Αυτό είναι Ζιμπάμπουε. Το πρωτάθλημα που ονειρεύονται μόνο γάβροι με λέπια στα μάτια.
Όχι, δε χρυσώνω κανένα χάπι. Αλλά ούτε και κατηγορώ την ομάδα μας. Έπαιξε μπαλάρα στο α΄ημίχρονο κι έχασε ένα παιχνίδι που χάνεται μία στις 100 φορές. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι ίδιοι φόβοι που στοιχειώνουν και τα δικά μας βράδια, τα βράδια των οπαδών.
Όταν το ποδόσφαιρο θα παίζεται μόνο στο χορτάρι (θεωρώ απίθανο να συμβεί αυτό) όλα θα μπορούν να συμβούν.
Όσο το ποδόσφαιρο παίζεται και «αλλού», η μπάλα θα τιμωρεί μόνο τα «θύματα» και οι «συνήθεις ύποπτοι» θα χασκογελούν.
Συγγνώμη που δεν είμαι της μόδας απόψε. Μιας μόδας που επιτάσσει να πάρουμε το κεφάλι του Στραματσόνι ή του Στιλ και να αναζητήσουμε ευθύνες στην ομάδα.
Κι ελπίζω ούτε αύριο να είμαι της μόδας αυτής. Γιατί το πρόβλημα τελικά δεν είναι ούτε ο Ιταλός, ούτε ο Άγγλος.
Το να ξέρεις ότι θα κερδίσεις, είτε είσαι καλός κι έχεις 11 τελικές σε ένα ημίχρονο (εκ των οποίων οι 7 είναι κλασικές ευκαιρίες), είτε είσαι κακός ή έστω χειρότερος από τον αντίπαλο σου είναι όντως θέμα νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του «ό,τι και να γίνει ξέρω ότι θα κερδίσω, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο». Νοοτροπίας που όντως έχει φωλιάσει στον Ολυμπιακό εδώ και χρόνια και του χαρίζει τίτλους. Που όλως περιέργως ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1996 και θα υφίσταται για πολλά χρόνια ακόμα. Τα φαντάσματα διαιτητών, βοηθών, παρατηρητών πάντα θα είναι σύμμαχος των Πειραιωτών, και θα κρέμονται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των, μπολιασμένων με ηττοπάθεια πλέον (και δικαιολογημένα) αντιπάλων του.
Έχω δει αντίστοιχα παιχνίδια του Ολυμπιακού, στα οποία κινδύνευσε να χάσει αλλά τελικά κέρδισε. Κάποια τα κέρδισε επειδή όντως είχε τους παίκτες που ήξεραν να βάλουν την μπάλα στα δίχτυα, καλό είναι να μην είμαστε και τελείως «κολλημένοι» ώστε να μην το παραδεχτούμε αυτό.
Κάποια όμως τα κέρδισε επειδή, όταν το παιχνίδι άρχιζε να μυρίζει στραβοπάτημα, όπως το αποψινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στη Βέροια, κάτι έγινε και ως εκ θαύματος έφυγε αλώβητος. Κάποια αποβολή από το πουθενά, ένα πέναλτι, ή ένα οφσάιντ γκολ το οποίο είτε κατακυρώθηκε είτε ακυρώθηκε. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι εάν ήταν ο Ολυμπιακός στη θέση μας απόψε, είτε θα ακυρωνόταν το γκολ της Βέροιας (και κανένας δεν θα μιλούσε γιατί μιλάμε για συμμετοχή σε φάση), είτε θα δινόταν ένα πέναλτι στο 0-1 είτε θα εφευρισκόταν κάτι άλλο, όχι απαραιτήτως νόμιμο και ηθικό. Κι ούτε γάτα ούτε ζημιά. Άλλωστε οι τρεις κερδισμένοι βαθμοί κρύβουν τα όποια ελαττώματα της κάθε ομάδας. Και προσφέρουν ηρεμία σε μια ομάδα ώστε να γίνει καλύτερη, ενώ παράλληλα δεν υπάρχει μουρμούρα και καχυποψία από τον κόσμο. Κανένας δεν θα θυμόταν αύριο την έλλειψη φυσικής κατάστασης ή την κακή εμφάνιση στο β΄ημίχρονο. Θα έμεναν στον πίνακα που θα έγραφε «Βέροια-Ολυμπιακός 0-1» και όλα θα ήταν μια χαρά.
Δε με ενοχλεί τόσο να βλέπω την ομάδα μου να κάνει ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ διαχείριση ενός παιχνιδιού, όπως απόψε. Η μπάλα είναι πόρνη, και όταν προκαλείς την τύχη σου πολλές φορές το πληρώνεις. Γνωστό αυτό.
Με ενοχλεί όμως οι «απέναντι» να μην πληρώνουν ποτέ σχεδόν είτε μια κακή τους μέρα είτε την έλλειψη καλής φυσικής κατάστασης, είτε την έλλειψη τύχης (γιατί το αποψινό δεν είναι μόνο ανικανότητα, είναι και τύχη!).
Και δεν την πληρώνουν γιατί προστατεύονται πανταχόθεν. Και από την τύχη φυσικά. Γιατί η τύχη όντως πάει με τους δυνατούς. Και δυνατός στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Ολυμπιακός. Και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Το δεύτερο έφερε το πρώτο. Λογικό...
Εμείς που δεν προστατευόμαστε είναι απολύτως λογικό να υποστούμε με τον πιο οδυνηρό τρόπο τις επιπτώσεις του «η μπάλα είναι στρογγυλή και όλα συμβαίνουν».
Στον Ολυμπιακό έχουν πάρει τα μέτρα τους για τα τερτίπια της μπάλας όμως. Με διάφορους τρόπους. Τους οποίους εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε ποτέ, μόνο ελάχιστες φορές, (επειδή όλες οι ομάδες έχουν και «στίγματα στην Ιστορία τους»), αλλά ούτε κατά διάνοια στο βαθμό που εκείνοι το έκαναν. Εδώ και 20 χρόνια μιλάμε για διαστρέβλωση των πάντων, για αλλοίωση αποτελεσμάτων, κλοπές τίτλων, αλλαγή του ποδοσφαιρικού ρου. Μιλάμε για μια εναλλακτική πραγματικότητα. Και ως επιστέγασμα όλων αυτών: η πλήρης ατιμωρησία. Πέρασε ήδη στο ντούκου ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει εναντίον μας με κόσμο, παρά τις τέσσερις διακοπές. Εάν ήμασταν εμείς στη θέση του; Την απάντηση τη γνωρίζουμε.
Και μέσα σε αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση, είναι απολύτως λογικό ο ποδοσφαιριστής του Παναθηναϊκού να φοβάται ότι μπορεί και να ισοφαριστεί, παρότι καλύτερος. Είναι απολύτως λογικό να εκνευριστεί επειδή στο χθεσινό Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ ένα δίκαιο 1-1 ή 1-2 έγινε ετσιθελικά 2-1. Είναι απολύτως λογικά να αγχωθεί και να κάνει το λάθος. Είναι απολύτως λογικό να τον κυριεύουν τέτοια συναισθήματα και να είναι πιο ευάλωτος.
Αγγλικό πρωτάθλημα δεν ονειρευόμασταν πάντα;
E, ορίστε. Αγγλία γίναμε. Παναθηναϊκός, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ στραβοπατούν συνεχώς. Αυτό είναι υγεία. Όχι να παίρνεις πρωτάθλημα με 32 νίκες σε 34 παιχνίδια, ιδίως εάν δεν έχεις και την ομάδα που το δικαιολογεί. Αυτό δεν είναι Αγγλία. Αυτό είναι Ζιμπάμπουε. Το πρωτάθλημα που ονειρεύονται μόνο γάβροι με λέπια στα μάτια.
Όχι, δε χρυσώνω κανένα χάπι. Αλλά ούτε και κατηγορώ την ομάδα μας. Έπαιξε μπαλάρα στο α΄ημίχρονο κι έχασε ένα παιχνίδι που χάνεται μία στις 100 φορές. Μετά άρχισαν να εμφανίζονται οι ίδιοι φόβοι που στοιχειώνουν και τα δικά μας βράδια, τα βράδια των οπαδών.
Όταν το ποδόσφαιρο θα παίζεται μόνο στο χορτάρι (θεωρώ απίθανο να συμβεί αυτό) όλα θα μπορούν να συμβούν.
Όσο το ποδόσφαιρο παίζεται και «αλλού», η μπάλα θα τιμωρεί μόνο τα «θύματα» και οι «συνήθεις ύποπτοι» θα χασκογελούν.
Συγγνώμη που δεν είμαι της μόδας απόψε. Μιας μόδας που επιτάσσει να πάρουμε το κεφάλι του Στραματσόνι ή του Στιλ και να αναζητήσουμε ευθύνες στην ομάδα.
Κι ελπίζω ούτε αύριο να είμαι της μόδας αυτής. Γιατί το πρόβλημα τελικά δεν είναι ούτε ο Ιταλός, ούτε ο Άγγλος.
