Δε γίναμε ξαφνικά Μικτή Κόσμου
Παρατηρώ πως επικρατεί μια ακμάζουσα αισιοδοξία στον κόσμο του Παναθηναϊκού για το ποδοσφαιρικό τμήμα. Αυτό είναι σαφώς δικαιολογημένο αλλά μήπως να κάνουμε λίγο πίσω και να δούμε το δάσος λίγο πιο λογικά; Γράφει ο CloverMan.
Βλέποντας όλα αυτά λοιπόν, δε θα πρέπει να ξεχνάμε την εικόνα των προηγούμενων χρόνων. Μιλάμε για πέντε καταστρεπτικά χρόνια για το σύλλογο, με τη μία σαιζόν χειρότερη της άλλης στα ίσως πιο πέτρινα χρόνια που ζήσαμε ποτέ. Επειδή λοιπόν είμαι σίγουρος ότι δεν τα ξεχάσατε τόσο εύκολα, σας ρωτάω, πόσες ομάδες μετά από τόσες υπερ-αποτυχημένες σεζόν έχουν ανακάμψει τόσο άμεσα και τα σαρώσαν όλα; Σίγουρα υπάρχουν ομάδες που πήραν το πρωτάθλημα μετά από χρόνια αποχής, αλλά τα προηγούμενα χρόνια είχαν ήδη δείξει ότι αυτό θα συνέβαινε διεκδικώντας τους τίτλους.
Ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να κοιτάξουμε, είναι το γνωστό παρασκήνιο που υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί ο πρόεδρος της Λίγκας να μην ανήκει πλέον στους απέναντι αλλά αυτό δε φτάνει. Ζούμε σε μια χώρα που δίνεται η ευκαιρία σε έναν κατηγορούμενο για πολλαπλά κακουργήματα να αποκτήσει κανάλι, μέσω ενός διαγωνισμού ο οποίος γίνεται από την κυβέρνηση με σκοπό ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ. Θα πρέπει λοιπόν εξωαγωνιστικά να υπάρξουν κι άλλα βήματα ώστε να προστατευτεί η ομάδα από αυτά που συμβαίνουν κάθε χρόνο, ειδάλλως θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο καταστροφικό σημείο.
Οπότε η απόκτηση ποιοτικών παικτών, και μάλιστα τόσων πολλών μαζί, δεν είναι απαραίτητο ότι θα βγει σε καλό και θα υπάρξει η απαραίτητη χημεία, ακόμα και αν το πρώτο δείγμα περί αυτού είναι θετικότατο. Άλλωστε ακόμα και αν είναι καλοί οι ποδοσφαιριστές, δεν είναι δα ο Μέσσι και ο Ροναλντο... Σεπτέμβριο έχουμε ακόμα, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και η ομάδα μέσα στη σεζόν σίγουρα θα τεσταριστεί πάνω στο κομμάτι αυτό. Αυτό που οφείλει να κάνει η διοίκηση είναι να προστατέψει με κάθε κόστος την ομάδα στο γήπεδο. Μέχρι όμως να δούμε ότι τα παραπάνω συμβαίνουν καλό είναι να μην έχουμε την εντύπωση ότι θα τα σαρώσουμε όλα. Το κεφάλι χαμηλά γιατί ο πόλεμος ακόμα δεν έχει αρχίσει.
Η περίοδος των μεταγραφών έκλεισε με τον Παναθηναϊκό όχι μόνο να τελειώνει εντυπωσιακά με τρεις κινήσεις, αλλά και με τη συνολική εικόνα της περιόδου αυτής να έχει μεγάλη επιτυχία. Είχαμε αρκετά χρόνια να δούμε τέτοιο μεταγραφικό ντεμαράζ με τόσους ποιοτικούς παίκτες στο ρόστερ. Ακόμη η ομάδα βγήκε με σχετική άνεση στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ, παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο. Όμως όλα αυτά δε σημαίνουν απαραίτητα μια πετυχημένη σαιζόν.
Ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να κοιτάξουμε, είναι το γνωστό παρασκήνιο που υπάρχει στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί ο πρόεδρος της Λίγκας να μην ανήκει πλέον στους απέναντι αλλά αυτό δε φτάνει. Ζούμε σε μια χώρα που δίνεται η ευκαιρία σε έναν κατηγορούμενο για πολλαπλά κακουργήματα να αποκτήσει κανάλι, μέσω ενός διαγωνισμού ο οποίος γίνεται από την κυβέρνηση με σκοπό ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ. Θα πρέπει λοιπόν εξωαγωνιστικά να υπάρξουν κι άλλα βήματα ώστε να προστατευτεί η ομάδα από αυτά που συμβαίνουν κάθε χρόνο, ειδάλλως θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο καταστροφικό σημείο.
Οπότε η απόκτηση ποιοτικών παικτών, και μάλιστα τόσων πολλών μαζί, δεν είναι απαραίτητο ότι θα βγει σε καλό και θα υπάρξει η απαραίτητη χημεία, ακόμα και αν το πρώτο δείγμα περί αυτού είναι θετικότατο. Άλλωστε ακόμα και αν είναι καλοί οι ποδοσφαιριστές, δεν είναι δα ο Μέσσι και ο Ροναλντο... Σεπτέμβριο έχουμε ακόμα, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και η ομάδα μέσα στη σεζόν σίγουρα θα τεσταριστεί πάνω στο κομμάτι αυτό. Αυτό που οφείλει να κάνει η διοίκηση είναι να προστατέψει με κάθε κόστος την ομάδα στο γήπεδο. Μέχρι όμως να δούμε ότι τα παραπάνω συμβαίνουν καλό είναι να μην έχουμε την εντύπωση ότι θα τα σαρώσουμε όλα. Το κεφάλι χαμηλά γιατί ο πόλεμος ακόμα δεν έχει αρχίσει.
