Το ομορφότερο σενάριο που ΔΕΝ γράφτηκε ποτέ...
Τα βήματα του Σπανούλη, το ΑΜΥΝΤΙΚΟ φάουλ στον Διαμαντίδη, το περίφημο... «no-call» στον Πεν, η ένσταση που δεν έγινε ποτέ, η «μετάλλαξη» ορισμένων οπαδών, η κακή εμφάνιση του ΟΑΚΑ, ο ηγέτης Παππάς, ο «διάδοχος» Καλάθης και το ομορφότερο φινάλε που ΔΕΝ γράφτηκε ποτέ. Του Στέφανου Αλαφάκη.
Το χτεσινό τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη έχει προκαλέσει άπειρες συζητήσεις, παρ'ότι η παράβαση στην συγκεκριμένη φάση είναι οφθαλμοφανέστατη. Το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ήταν μάλιστα το πρώτο μέσο που δημοσίευσε φωτογραφία και βίντεο από την επίμαχη φάση, τονίζοντας πως η νίκη εκλάπη από τον «εξάστερο».
Η πρώτη αντίδραση μετά το ματς ήταν λίγο-πολύ η αναμενόμενη. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε σκέψεις για ένσταση, αφού η παράβαση σημειώθηκε ουσιαστικά σε «νεκρό» χρόνο και έκρινε εξ'ολοκλήρου το αποτέλεσμα. Μάλιστα, αλλοίωσε όλη την σειρά των τελικών, αφού το πλεονέκτημα έδρας μεταφέρθηκε ξανά στο ΣΕΦ.
Απ'την άλλη μεριά, οι «ερυθρόλευκοι» προσπάθησαν να απαντήσουν, υποστηρίζοντας πως έχει υπάρξει επιθετικό φάουλ του Διαμαντίδη στο δικό του τρίποντο. Και πάλι το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ απέδειξε με φωτογραφίες από την φάση, πως ΑΝ υπάρχει φάουλ στην φάση -που με το γράμμα του νόμου υπάρχει, αλλά δεν σφυρίζεται ΠΟΤΕ σε τέτοιες φάσεις- είναι αμυντικό, λόγω της αντικανονικής θέσης του χεριού του Χάντερ.
Η μειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού που έχει κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις από μπάσκετ αναγνώρισε την παράβαση του... αρχηγού της ομάδας τους, όμως χρησιμοποίησαν ως αντεπιχείρημα το περίφημο «no-call» του Διαμαντίδη στον Πεν. Λογικό ήταν άλλωστε, καιρό είχαμε να το ακούσουμε...
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως όπως αναφέρει και ο Μπατίστ στην αυτοβιογραφία του, ούτε ο ίδιος ο Πεν δεν ζήτησε φάουλ. Από εκεί και πέρα οφείλω να επισημάνω δύο πράγματα. Πρώτον, το σφύριγμα εκείνο ΔΕΝ έκρινε το τελικό αποτέλεσμα. Αν δινόταν φάουλ, ο Πεν θα εκτελούσε βολές (στην προηγούμενη φάση είχε 1/2) και ακόμα και ΑΝ ευστοχούσε, ο Παναθηναϊκός θα είχε 3.5" για να εκδηλώσει επίθεση, χρόνος υπεραρκετός για να μπει καλάθι στο μπάσκετ. Επομένως δεν κρίθηκε όχι το... πρωτάθλημα (!!!), αλλά ούτε καν η συγκεκριμένη νίκη.
Χτες αντιθέτως, τα βήματα έγιναν στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα, με το προβάδισμα να είναι στα χέρια των «πράσινων». Αν σφυριζόταν, ως όφειλε, η παράβαση, το τριφύλλι θα είχε προβάδισμα ενός πόντου και επαναφορά, με 1" να απομένει για την λήξη. Επομένως το ΜΗ σφύριγμα των διαιτητών καθόρισε εξ'ολοκλήρου το αποτέλεσμα.
Για κάντε μου όμως όλοι μια χάρη. Παρατηρήστε την φάση αυτή, με τον Διαμαντίδη και τον Πεν, και προσπαθήστε να σκεφτείτε τι σας θυμίζει. Να σας βοηθήσω λίγο; Πρόκειται για αγώνα που συμμετείχε και πάλι ο Διαμαντίδης, και μάλιστα ήταν ο παίκτης που τον έκρινε! Ναι, ναι, αγώνας της Εθνικής ήταν. Α να γεια σας, το ματς με την Γαλλία... Για δείτε το μαρκάρισμα του Ζήση στον Γάλλο παίκτη μετά το τρίποντο του αρχηγού.
Ωραία, και τώρα για σηκώστε το χέρι όσοι είπατε τότε πως υπάρχει φάουλ για την Γαλλία. Και ως... δια μαγείας, δεν υπάρχει κανένα χέρι σηκωμένο! Ένα περίεργο πράγμα... Μήπως τελικά ΔΕΝ σφυρίζεται ποτέ αυτό το μαρκάρισμα, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο; Ή μήπως η επιτυχία εκείνη της Εθνικής ήταν «κάλπικη»;
Μια μικρή παρένθεση για το αγωνιστικό σκέλος. Το ματς του Ο.Α.Κ.Α. ήταν ένα κακό παιχνίδι και από τις δύο πλευρές. Ένα παιχνίδι στο οποίο οι δύο ομάδες έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα στις άμυνες, γεγονός το οποίο -μαζί με τα μακρινά σουτ που δεν μπήκαν- κράτησαν το σκορ χαμηλά, σε αντίθεση με το ματς του Σ.Ε.Φ. όπου είδαμε αρκετά καλό μπάσκετ. Αυτό που θέλω να σταθώ όμως είναι η εμφάνιση των Νικ Καλάθη και Νίκου Παππά.
Ο πρώτος απέδειξε για ακόμη μια φορά πως είναι ό,τι κοντινότερο σε Διαμαντίδη έχει να επιδείξει η Ευρώπη. Άριστος οργανωτής, άριστος χειριστής και άριστος αμυντικός. Είναι γνωστό ότι δεν έχει σταθερότητα στο σκοράρισμα, αλλά σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους τομείς του παιχνιδιού είναι ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας. Μοιράζοντας ασίστ, κάνοντας κλεψίματα, μαζεύοντας ριμπάουντ και δυσκολεύοντας απίστευτα τον αντίπαλο οργανωτή.
Όσον αφορά τον Νίκο Παππά, έχει αρπάξει από τα... «μαλλιά» την -πιθανότατα τελευταία- ευκαιρία που του έχει δοθεί και δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί στον ηγέτη του τριφυλλιού, ιδίως όσον αφορά το σκοράρισμα. Δεν θα σταθώ τόσο πολύ στο μεγάλο τρίποντο που έβαλε, αλλά στον τρόπο και την σιγουριά με την οποία ήρθε από τον πάγκο για να πάρει αυτός το φάουλ και να ευστοχήσει στις 2 βολές στο τελευταίο λεπτό. Κάτι που ήθελε πολλά κιλά... παντελόνια για να το κάνει!
Επιστρέφοντας στην ένσταση που δεν έγινε ποτέ, θέλω να αναφέρω κάτι. Πόσες φορές έχει κατηγορήσει ο κόσμος την διοίκηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού που δεν προστατεύει την ομάδα από τα αίσχη των διαιτητών; Η απάντηση είναι ΑΠΕΙΡΕΣ και δικαιολογημένα, καθώς είναι ΑΔΙΚΟ να χάνει η ομάδα για εξωαγωνιστικούς παράγοντες. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί δεν ισχύει το ίδιο και στο μπάσκετ... Γιατί πρέπει να δείξουμε ανωτερότητα; Και από πότε θεωρείται ανωτερότητα το να μην διεκδικήσεις το δίκιο σου;
Δεν μιλάμε για μια ένσταση σαν αυτή του Ολυμπιακού στο Κύπελλο, για την παρουσία ενός ανθρώπου στις κερκίδες, που δεν επηρέασε σε καμία περίπτωση την έκβαση του ματς. Ούτε για ένα σφύριγμα που έγινε στην μέση της αναμέτρησης. Μιλάμε για μια ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ παράβαση στο τελευταίο σουτ του αγώνα, σε «νεκρό» χρόνο, που έκρινε το αποτέλεσμα. Από πότε λοιπόν γίνεσαι το ίδιο με αυτούς όταν διεκδικείς το ΔΙΚΙΟ σου;
Και αυτοί που είναι υπέρ της... ανωτερότητας αυτής, θα ξαναπαραπονεθούν ποτέ στην διοίκηση του ποδοσφαιρικού τμήματος που δεν προστατεύει την ομάδα ή όχι; Θα έχουν δικαίωμα να ξαναπαραπονεθούν; Εγώ προσωπικά είμαι ο πρώτος που τα «χώνει» στους εκάστοτε προέδρους όταν αφήνουν απροστάτευτη την ομάδα, έρμαιο στις -λανθασμένες- αποφάσεις των διαιτητών. Και το ίδιο κάνω και σήμερα στην διοίκηση του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Γιατί αν τελικά η ομάδα χάσει το πρωτάθλημα, δεν θα έχει κριθεί εν πολλοίς σε αυτή την φάση; Αν γίνει το ίδιο και του χρόνου; Θα δείξουμε πάλι ανωτερότητα; Εμείς ανωτερότητα κι αυτοί πρωταθλήματα; Αντίστοιχα «εγκλήματα» έγιναν πέρσι στο γυναικείο μπάσκετ, και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο. Από τους ίδιους μάλιστα διαιτητές. Ναι, τους ίδιους. Και τότε στέρησαν τίτλους από το τριφύλλι. Και τότε με εξίσου... «δύσκολες» φάσεις. Ε να με συγχωράτε, ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΩΡΩ ΛΑΘΗ ΑΥΤΑ...
Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ και στο ωραιότερο σενάριο που... «γράφτηκε» ποτέ και δεν ολοκληρώθηκε! Αναφέρομαι στο ενδεχόμενο το ΤΕΡΑΣΤΙΟ τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη να ήταν και το τελευταίο σουτ της καριέρας του στο ΟΑΚΑ. Απλά σκεφτείτε το. Θα ήταν λες και συνωμότησε το σύμπαν να μας προσφέρει την πιο μαγική στιγμή της ιστορίας. Δυστυχώς, η ζεϊμπεκιά του Βασίλη Σπανούλη θα μας την στερήσει...
Το χτεσινό τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη έχει προκαλέσει άπειρες συζητήσεις, παρ'ότι η παράβαση στην συγκεκριμένη φάση είναι οφθαλμοφανέστατη. Το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ήταν μάλιστα το πρώτο μέσο που δημοσίευσε φωτογραφία και βίντεο από την επίμαχη φάση, τονίζοντας πως η νίκη εκλάπη από τον «εξάστερο».
Η πρώτη αντίδραση μετά το ματς ήταν λίγο-πολύ η αναμενόμενη. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε σκέψεις για ένσταση, αφού η παράβαση σημειώθηκε ουσιαστικά σε «νεκρό» χρόνο και έκρινε εξ'ολοκλήρου το αποτέλεσμα. Μάλιστα, αλλοίωσε όλη την σειρά των τελικών, αφού το πλεονέκτημα έδρας μεταφέρθηκε ξανά στο ΣΕΦ.
Απ'την άλλη μεριά, οι «ερυθρόλευκοι» προσπάθησαν να απαντήσουν, υποστηρίζοντας πως έχει υπάρξει επιθετικό φάουλ του Διαμαντίδη στο δικό του τρίποντο. Και πάλι το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ απέδειξε με φωτογραφίες από την φάση, πως ΑΝ υπάρχει φάουλ στην φάση -που με το γράμμα του νόμου υπάρχει, αλλά δεν σφυρίζεται ΠΟΤΕ σε τέτοιες φάσεις- είναι αμυντικό, λόγω της αντικανονικής θέσης του χεριού του Χάντερ.
Η μειοψηφία των οπαδών του Ολυμπιακού που έχει κάποιες στοιχειώδεις γνώσεις από μπάσκετ αναγνώρισε την παράβαση του... αρχηγού της ομάδας τους, όμως χρησιμοποίησαν ως αντεπιχείρημα το περίφημο «no-call» του Διαμαντίδη στον Πεν. Λογικό ήταν άλλωστε, καιρό είχαμε να το ακούσουμε...
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως όπως αναφέρει και ο Μπατίστ στην αυτοβιογραφία του, ούτε ο ίδιος ο Πεν δεν ζήτησε φάουλ. Από εκεί και πέρα οφείλω να επισημάνω δύο πράγματα. Πρώτον, το σφύριγμα εκείνο ΔΕΝ έκρινε το τελικό αποτέλεσμα. Αν δινόταν φάουλ, ο Πεν θα εκτελούσε βολές (στην προηγούμενη φάση είχε 1/2) και ακόμα και ΑΝ ευστοχούσε, ο Παναθηναϊκός θα είχε 3.5" για να εκδηλώσει επίθεση, χρόνος υπεραρκετός για να μπει καλάθι στο μπάσκετ. Επομένως δεν κρίθηκε όχι το... πρωτάθλημα (!!!), αλλά ούτε καν η συγκεκριμένη νίκη.
Χτες αντιθέτως, τα βήματα έγιναν στο τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα, με το προβάδισμα να είναι στα χέρια των «πράσινων». Αν σφυριζόταν, ως όφειλε, η παράβαση, το τριφύλλι θα είχε προβάδισμα ενός πόντου και επαναφορά, με 1" να απομένει για την λήξη. Επομένως το ΜΗ σφύριγμα των διαιτητών καθόρισε εξ'ολοκλήρου το αποτέλεσμα.
Για κάντε μου όμως όλοι μια χάρη. Παρατηρήστε την φάση αυτή, με τον Διαμαντίδη και τον Πεν, και προσπαθήστε να σκεφτείτε τι σας θυμίζει. Να σας βοηθήσω λίγο; Πρόκειται για αγώνα που συμμετείχε και πάλι ο Διαμαντίδης, και μάλιστα ήταν ο παίκτης που τον έκρινε! Ναι, ναι, αγώνας της Εθνικής ήταν. Α να γεια σας, το ματς με την Γαλλία... Για δείτε το μαρκάρισμα του Ζήση στον Γάλλο παίκτη μετά το τρίποντο του αρχηγού.
Ωραία, και τώρα για σηκώστε το χέρι όσοι είπατε τότε πως υπάρχει φάουλ για την Γαλλία. Και ως... δια μαγείας, δεν υπάρχει κανένα χέρι σηκωμένο! Ένα περίεργο πράγμα... Μήπως τελικά ΔΕΝ σφυρίζεται ποτέ αυτό το μαρκάρισμα, και μάλιστα σε τέτοιο σημείο; Ή μήπως η επιτυχία εκείνη της Εθνικής ήταν «κάλπικη»;
Μια μικρή παρένθεση για το αγωνιστικό σκέλος. Το ματς του Ο.Α.Κ.Α. ήταν ένα κακό παιχνίδι και από τις δύο πλευρές. Ένα παιχνίδι στο οποίο οι δύο ομάδες έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα στις άμυνες, γεγονός το οποίο -μαζί με τα μακρινά σουτ που δεν μπήκαν- κράτησαν το σκορ χαμηλά, σε αντίθεση με το ματς του Σ.Ε.Φ. όπου είδαμε αρκετά καλό μπάσκετ. Αυτό που θέλω να σταθώ όμως είναι η εμφάνιση των Νικ Καλάθη και Νίκου Παππά.
Ο πρώτος απέδειξε για ακόμη μια φορά πως είναι ό,τι κοντινότερο σε Διαμαντίδη έχει να επιδείξει η Ευρώπη. Άριστος οργανωτής, άριστος χειριστής και άριστος αμυντικός. Είναι γνωστό ότι δεν έχει σταθερότητα στο σκοράρισμα, αλλά σε ΟΛΟΥΣ τους άλλους τομείς του παιχνιδιού είναι ο σημαντικότερος παίκτης της ομάδας. Μοιράζοντας ασίστ, κάνοντας κλεψίματα, μαζεύοντας ριμπάουντ και δυσκολεύοντας απίστευτα τον αντίπαλο οργανωτή.
Όσον αφορά τον Νίκο Παππά, έχει αρπάξει από τα... «μαλλιά» την -πιθανότατα τελευταία- ευκαιρία που του έχει δοθεί και δείχνει ότι μπορεί να εξελιχθεί στον ηγέτη του τριφυλλιού, ιδίως όσον αφορά το σκοράρισμα. Δεν θα σταθώ τόσο πολύ στο μεγάλο τρίποντο που έβαλε, αλλά στον τρόπο και την σιγουριά με την οποία ήρθε από τον πάγκο για να πάρει αυτός το φάουλ και να ευστοχήσει στις 2 βολές στο τελευταίο λεπτό. Κάτι που ήθελε πολλά κιλά... παντελόνια για να το κάνει!
Επιστρέφοντας στην ένσταση που δεν έγινε ποτέ, θέλω να αναφέρω κάτι. Πόσες φορές έχει κατηγορήσει ο κόσμος την διοίκηση του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού που δεν προστατεύει την ομάδα από τα αίσχη των διαιτητών; Η απάντηση είναι ΑΠΕΙΡΕΣ και δικαιολογημένα, καθώς είναι ΑΔΙΚΟ να χάνει η ομάδα για εξωαγωνιστικούς παράγοντες. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί δεν ισχύει το ίδιο και στο μπάσκετ... Γιατί πρέπει να δείξουμε ανωτερότητα; Και από πότε θεωρείται ανωτερότητα το να μην διεκδικήσεις το δίκιο σου;
Δεν μιλάμε για μια ένσταση σαν αυτή του Ολυμπιακού στο Κύπελλο, για την παρουσία ενός ανθρώπου στις κερκίδες, που δεν επηρέασε σε καμία περίπτωση την έκβαση του ματς. Ούτε για ένα σφύριγμα που έγινε στην μέση της αναμέτρησης. Μιλάμε για μια ΚΑΤΑΦΑΝΕΣΤΑΤΗ παράβαση στο τελευταίο σουτ του αγώνα, σε «νεκρό» χρόνο, που έκρινε το αποτέλεσμα. Από πότε λοιπόν γίνεσαι το ίδιο με αυτούς όταν διεκδικείς το ΔΙΚΙΟ σου;
Και αυτοί που είναι υπέρ της... ανωτερότητας αυτής, θα ξαναπαραπονεθούν ποτέ στην διοίκηση του ποδοσφαιρικού τμήματος που δεν προστατεύει την ομάδα ή όχι; Θα έχουν δικαίωμα να ξαναπαραπονεθούν; Εγώ προσωπικά είμαι ο πρώτος που τα «χώνει» στους εκάστοτε προέδρους όταν αφήνουν απροστάτευτη την ομάδα, έρμαιο στις -λανθασμένες- αποφάσεις των διαιτητών. Και το ίδιο κάνω και σήμερα στην διοίκηση του μπασκετικού Παναθηναϊκού.
Γιατί αν τελικά η ομάδα χάσει το πρωτάθλημα, δεν θα έχει κριθεί εν πολλοίς σε αυτή την φάση; Αν γίνει το ίδιο και του χρόνου; Θα δείξουμε πάλι ανωτερότητα; Εμείς ανωτερότητα κι αυτοί πρωταθλήματα; Αντίστοιχα «εγκλήματα» έγιναν πέρσι στο γυναικείο μπάσκετ, και στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο. Από τους ίδιους μάλιστα διαιτητές. Ναι, τους ίδιους. Και τότε στέρησαν τίτλους από το τριφύλλι. Και τότε με εξίσου... «δύσκολες» φάσεις. Ε να με συγχωράτε, ΕΓΩ ΔΕΝ ΤΑ ΘΕΩΡΩ ΛΑΘΗ ΑΥΤΑ...
Κλείνοντας, θέλω να αναφερθώ και στο ωραιότερο σενάριο που... «γράφτηκε» ποτέ και δεν ολοκληρώθηκε! Αναφέρομαι στο ενδεχόμενο το ΤΕΡΑΣΤΙΟ τρίποντο του Δημήτρη Διαμαντίδη να ήταν και το τελευταίο σουτ της καριέρας του στο ΟΑΚΑ. Απλά σκεφτείτε το. Θα ήταν λες και συνωμότησε το σύμπαν να μας προσφέρει την πιο μαγική στιγμή της ιστορίας. Δυστυχώς, η ζεϊμπεκιά του Βασίλη Σπανούλη θα μας την στερήσει...
