Τις πταίει;
Ο Emperor γράφει για τα αίτια της κατάστασης στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκος και αναφέρεται στην «επόμενη μέρα» του, η οποία... έρχεται εδώ και τέσσερα χρόνια, όμως η πιο κρίσιμη ώρα είναι... τώρα, ενώ σχολιάζει τους Τελικούς της Α1, που αποδεικνύουν και επίσημα ότι οι «αέρηδες» έχουν αλλάξει.
Το 2012 επήλθε η μεγάλη αλλαγή: Οι προπονητές που έκαναν τον Παναθηναϊκό την «καλύτερη ομάδα σε Ευρώπη και Ελλάδα» την προηγούμενη δεκαετία αποχώρησαν. Μαζί τους, όλοι οι παίκτες του ρόστερ της εποχής εκτός από έναν. Τον Έναν. Και στη συνέχεια, τον Κώστα Τσαρτσαρή ο οποίος επέστρεψε για ακόμη μία χρονιά παρ' όλο που ήταν να αποσυρθεί.
Το 2014 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Δημήτρης Πρίφτης κατάφερε να πάρει ένα... χαμένο Πρωτάθλημα, και, εκτός της παραδοχής ότι έγινε λάθος στο θέμα του προπονητή, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θέλησε να μειώσει το μπάτζετ διώχνοντας δύο από τους τέσσερις ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας.
Το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής είναι ότι τότε κατακτήθηκε το τελευταίο μας Πρωτάθλημα.
Το 2015, εκτός από την κακή επιλογή προπονητή, επιλέχθηκαν (κυρίως από τον ίδιο) και κακοί παίκτες. Και για πρώτη φορά μετά απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, ο Παναθηναϊκός έκανε περισσότερες ήττες παρά νίκες στην Ευρώπη.
Φτάνουμε στο 2016. Ξανά το ίδιο πρόβλημα, προπονητής-παίκτες. Αυτή τη φορά όμως μας αφήνει ο πιο επιτυχημένος και ολοκληρωμένος παίκτης στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και χωρίς αυτόν, δεν υπάρχει πλέον το αίσθημα της ασφάλειας, ότι όσο έχουμε αυτόν, ας μην αποκλείουμε τίποτα.
Του χρόνου, με την Ευρωλίγκα να πηγαίνει σε νέο, «κυνικό» format, οι πιθανές ατασθαλίες της μεταγραφικής περιόδου θα κάνουν μπαμ κατά τη διάρκεια της σεζόν. Και δεν θα υπάρχει κανένας να μας σώσει.
Κατά τη γνώμη μου, οι φετινές επιλογές θα καθορίσουν τη διαμόρφωση του νέου Ευρωπαϊκού status της ομάδας, το οποίο θα την ακολουθεί τουλάχιστον μέχρι την αυγή της νέας δεκαετίας. Θα επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο; Θα παραμείνει κομπάρσος πολυτελείας; Ή θα αρχίσει μία πρωτοφανή, την τελευταία εικοσαετία, φθίνουσα πορεία, κλείνοντας τον κύκλο της;
Η #1 επιλογή λοιπόν, δεν είναι κανένας παίκτης. Και by the way, δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει όσο ζούμε αντι-Διαμαντίδης.
Θα είναι αυτή του προπονητή. Αυτός επιλέγει τους παίκτες, το αγωνιστικό στυλ, καθορίζει τον χαρακτήρα της ομάδας. Είναι ο τιμονιέρης του πλοίου. Και οι αποτυχίες των προηγούμενων τεσσάρων χρόνων οφείλονται στην επιλογή αυτή, αν και στην περίπτωση του Πεδουλάκη αυτό δεν ισχύει εξ' ολοκλήρου: Ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε φτιάχνοντας ανταγωνιστική ομάδα επί δύο έτη με το μπάτζετ της... Ζαλγκίρις.
Ανάλογο μπάτζετ διαχειρίστηκε και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο οποίος όμως απέτυχε παταγωδώς.
Ενώ αυξημένοι ήταν οι οικονομικοί πόροι επί του ασυγχώρητου Σάσα Τζόρτζεβιτς. Τον πήραμε ως τον προπονητή που διέπρεψε με τη Σερβία στο Μουντομπάσκετ 2014 και το Ευρωμπάσκετ 2015, άπειρος και δίχως να έχει να επιδείξει κάτι σε συλλογικό επίπεδο. Ήρθε λοιπόν και έκανε... δεκαπενθήμερη στελέχωση. Ένα ρόστερ με πολλούς παίκτες, «ρηχό» και «σύντομο» όμως, το οποίο κλάταρε εντελώς όταν σφίξαν τα γάλατα (Top16), με τον ίδιο να μην παραδέχεται τα λάθη του από την αρχή της σεζόν μέχρι την 7η αγωνιστική. Όπου αντιμέτωπος με τον αποκλεισμό, στον πιο εύκολο όμιλο που είχε ο Παναθηναϊκός από το 2012, με την παρούσα 8+8 μορφή του Top16, υπέκυψε στις... πιέσεις του Γιαννακόπουλου για εσπευσμένη ενίσχυση.
Οι μεταγραφές έδωσαν... παράταση ζωής στην ομάδα, οι οποία στις δύο σειρές που κρίνουν όλη τη σεζόν (Λαμποράλ και Ολυμπιακός) πέτυχε ρεκόρ 1-6.
Προπονητής λοιπόν. Οι προτάσεις μου είναι δύο, μία υψηλού και μία χαμηλού μπάτζετ.
Υψηλού: David Blatt
Χαμηλού: Πρίφτης ως πρώτος, Πεδουλάκης ως βοηθός, με αρμοδιότητες defensive coach α λα ΝΒΑ
Εκτός από το Πρωτάθλημα του 2014 που αναφέραμε, τη φετινή σεζόν ο Πρίφτης πέτυχε να δημιουργήσει ομάδα με την καλύτερη δυνατή στελέχωση, η οποία έπαιξε παράλληλα όμορφο μπάσκετ, διαχειριζόμενος μπάτζετ ελαφρώς μικρότερο από τις φετινές απολαβές του Ραντούλιτσα.
Καλύτερος από τον Σφαιρόπουλο, και ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα.
Όσο για την άλλη παράμετρο, το μπάτζετ, να αναφέρω εκτός από τα παραδείγματα των Πεδουλάκη Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς τον ίδιο τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Την σεζόν 2008-2009 είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ της Ευρώπης: Έφτιαξε την καλύτερη ομάδα στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και πήρε το τρόπαιο. Τη σεζόν 2010-2011, είχε περίπου το μισό. Με φοβερό coaching στα Playoffs (4 ζώνη 1 man to man άμυνα με τον Καλάθη σε ρόλο εξολοθρευτή του ΛαΜπόμπα) κατάφερε ακριβώς το ίδιο. Και την επόμενη χρονιά, με μπάτζετ που ζήτημα να έφτανε τα 15 εκατομμύρια (Λόγκαν, Σμιθ, Πατ Καλάθης, Kυρίτσης) νίκησε τη Μακάμπι στις λεπτομέρειες και σφαγιάστηκε απ' τη διαιτησία στον ημιτελικό του Final Four.
Και μια και είπαμε για λεπτομέρειες. Σχετικά με τους Τελικούς της Α1. Ο Ολυμπιακός από το 2012 δουλέυει πυρετωδώς το εξωαγωνιστικό κομμάτι, και το «δενδρύλλιο» που φυτεύτηκε τότε, φέτος άνθισε. Οι Τελικοί κρίθηκαν στις λεπτομέρειες, και αυτές δεν ήταν μόνο αγωνιστικές. Η διπλή μετακίνηση Pivot Foot στην τελευταία φάση του δεύτερου Τελικού, που πρώτο το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ αποκάλυψε. Η στοχοποίηση Καλάθη - Φώτση, με τα 14 «λάθη» στο ΣΕΦ, μπροστά σε έναν αμπάσκετο κόσμο ο οποίος ενδεικτικά φώναζε σε ένα blocking foul του Πρίντεζη στο Διαμαντίδη, ενώ αυτός κουνούσε τα πόδια του σαν κάβουρας.
Πλάκα πλάκα, θα θελα να μουν εκεί να τους ρωτούσα: «Τι ζητάς;» Ούτε ένας δε θα έλεγε charging foul. Πιθανότατα θα λέγανε «Επιθετικό φάουλ, ο Πρίντεζης έπεσε κάτω».
Και γι' αυτό αγαπάμε το μπάσκετ, το οποίο δεν είναι για όλους.
Τέλος, το οργανωμένο σχέδιο για να τελειώσουν οι Τελικοί σε 4ο παιχνίδι, με το ρεσιτάλ ειδικά στις παρατάσεις. Μία κατάληξη με πολλά οφέλη:
1) Θα ήταν επικίνδυνο για τον Ολυμπιακό να πάει η σειρά σε 5ο
2) Να παίξει ο Διαμαντίδης το τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στον κόσμο του
3) Πάλι λόγω Διαμαντίδη, να αναλωθεί σε Αυτόν ο κόσμος, όπως και πρέπει να γίνει/γίνεται, και να μην σχολιαστούν οι διαιτητικές αποφάσεις, ούτε καν η απώλεια ενός «κωλοπρωταθλήματος, σιγά».
Με τη νέα τάξη πραγμάτων όμως ο Ολυμπιακός είναι πλέον το φαβορί για την πρωτοκαθεδρία στην Ελλάδα. Ο στόχος των προέδρων του επιτεύχθηκε. Και η ανωτερότητα που έδειξε ο Παναθηναϊκός μετά το 2ο παιχνίδι, αποσύροντας/μη καταθέτοντας την ένσταση, μεταφράστηκς ως αδυναμία. Ήταν χαζό που δεν την καταθέσαμε, ενώ αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί (αλλοίωση αποτελεσμάτων), επειδή απλώς η αντίπαλη ομάδα το... έχει ξεφτιλίσει (παράνομη παρουσία προέδρου). Κι αφού δεν αντιδράσαμε, στο επόμενο παιχνίδι μας «περιποιήθηκαν» περισσότερο, δίχως φόβο και ενδοιασμούς.
Δεδομένο είναι πάντως πως μετά απ' όλα αυτά δύσκολα θα ξαναπαιχτεί Πρωτάθλημα επί ίσοις όροις. Φέτος επικυρώθηκε η νέα κατάσταση και σε αυτό το άθλημα. Επειδή εκείνοι δεν ξέρουν να χάνουν και τους νοιάζει μόνο να νικάνε, χωρίς να τους ενδιαφέρει το πώς, ενώ εμείς πρεσβεύουμε το ρομαντικό αθλητικό ιδεώδες, το οποίο απλά δεν γίνεται σε αυτή τη χώρα να υπάρξει...
Υ.Γ Αν πάρουμε Πίνι Γκέρσον, η ομάδα πάει κατά διαόλου και θα αντιμετωπίσουμε πρωτοφανή κρίση.
Υ.Γ 2 Δεν χρειάζεται βιασύνη στις επιλογές...
Καλοκαίρι 2012. Καλοκαίρι 2014. Καλοκαίρι 2015. Καλοκαίρι 2016. Καλοκαίρια με μία κοινή συνισταμένη: Το τμήμα μπάσκετ του Παναθηναϊκού βαδίζει προς το άγνωστο.
Το 2012 επήλθε η μεγάλη αλλαγή: Οι προπονητές που έκαναν τον Παναθηναϊκό την «καλύτερη ομάδα σε Ευρώπη και Ελλάδα» την προηγούμενη δεκαετία αποχώρησαν. Μαζί τους, όλοι οι παίκτες του ρόστερ της εποχής εκτός από έναν. Τον Έναν. Και στη συνέχεια, τον Κώστα Τσαρτσαρή ο οποίος επέστρεψε για ακόμη μία χρονιά παρ' όλο που ήταν να αποσυρθεί.
Το 2014 τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο Δημήτρης Πρίφτης κατάφερε να πάρει ένα... χαμένο Πρωτάθλημα, και, εκτός της παραδοχής ότι έγινε λάθος στο θέμα του προπονητή, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θέλησε να μειώσει το μπάτζετ διώχνοντας δύο από τους τέσσερις ακρογωνιαίους λίθους της ομάδας.
Το αποτέλεσμα της επιλογής αυτής είναι ότι τότε κατακτήθηκε το τελευταίο μας Πρωτάθλημα.
Το 2015, εκτός από την κακή επιλογή προπονητή, επιλέχθηκαν (κυρίως από τον ίδιο) και κακοί παίκτες. Και για πρώτη φορά μετά απ' όσο μπορώ να θυμηθώ, ο Παναθηναϊκός έκανε περισσότερες ήττες παρά νίκες στην Ευρώπη.
Φτάνουμε στο 2016. Ξανά το ίδιο πρόβλημα, προπονητής-παίκτες. Αυτή τη φορά όμως μας αφήνει ο πιο επιτυχημένος και ολοκληρωμένος παίκτης στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Και χωρίς αυτόν, δεν υπάρχει πλέον το αίσθημα της ασφάλειας, ότι όσο έχουμε αυτόν, ας μην αποκλείουμε τίποτα.
Του χρόνου, με την Ευρωλίγκα να πηγαίνει σε νέο, «κυνικό» format, οι πιθανές ατασθαλίες της μεταγραφικής περιόδου θα κάνουν μπαμ κατά τη διάρκεια της σεζόν. Και δεν θα υπάρχει κανένας να μας σώσει.
Κατά τη γνώμη μου, οι φετινές επιλογές θα καθορίσουν τη διαμόρφωση του νέου Ευρωπαϊκού status της ομάδας, το οποίο θα την ακολουθεί τουλάχιστον μέχρι την αυγή της νέας δεκαετίας. Θα επιστρέψει σε πρωταγωνιστικό ρόλο; Θα παραμείνει κομπάρσος πολυτελείας; Ή θα αρχίσει μία πρωτοφανή, την τελευταία εικοσαετία, φθίνουσα πορεία, κλείνοντας τον κύκλο της;
Η #1 επιλογή λοιπόν, δεν είναι κανένας παίκτης. Και by the way, δεν υπάρχει ούτε θα υπάρξει όσο ζούμε αντι-Διαμαντίδης.
Θα είναι αυτή του προπονητή. Αυτός επιλέγει τους παίκτες, το αγωνιστικό στυλ, καθορίζει τον χαρακτήρα της ομάδας. Είναι ο τιμονιέρης του πλοίου. Και οι αποτυχίες των προηγούμενων τεσσάρων χρόνων οφείλονται στην επιλογή αυτή, αν και στην περίπτωση του Πεδουλάκη αυτό δεν ισχύει εξ' ολοκλήρου: Ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπορούσε φτιάχνοντας ανταγωνιστική ομάδα επί δύο έτη με το μπάτζετ της... Ζαλγκίρις.
Ανάλογο μπάτζετ διαχειρίστηκε και ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, ο οποίος όμως απέτυχε παταγωδώς.
Ενώ αυξημένοι ήταν οι οικονομικοί πόροι επί του ασυγχώρητου Σάσα Τζόρτζεβιτς. Τον πήραμε ως τον προπονητή που διέπρεψε με τη Σερβία στο Μουντομπάσκετ 2014 και το Ευρωμπάσκετ 2015, άπειρος και δίχως να έχει να επιδείξει κάτι σε συλλογικό επίπεδο. Ήρθε λοιπόν και έκανε... δεκαπενθήμερη στελέχωση. Ένα ρόστερ με πολλούς παίκτες, «ρηχό» και «σύντομο» όμως, το οποίο κλάταρε εντελώς όταν σφίξαν τα γάλατα (Top16), με τον ίδιο να μην παραδέχεται τα λάθη του από την αρχή της σεζόν μέχρι την 7η αγωνιστική. Όπου αντιμέτωπος με τον αποκλεισμό, στον πιο εύκολο όμιλο που είχε ο Παναθηναϊκός από το 2012, με την παρούσα 8+8 μορφή του Top16, υπέκυψε στις... πιέσεις του Γιαννακόπουλου για εσπευσμένη ενίσχυση.
Οι μεταγραφές έδωσαν... παράταση ζωής στην ομάδα, οι οποία στις δύο σειρές που κρίνουν όλη τη σεζόν (Λαμποράλ και Ολυμπιακός) πέτυχε ρεκόρ 1-6.
Προπονητής λοιπόν. Οι προτάσεις μου είναι δύο, μία υψηλού και μία χαμηλού μπάτζετ.
Υψηλού: David Blatt
Χαμηλού: Πρίφτης ως πρώτος, Πεδουλάκης ως βοηθός, με αρμοδιότητες defensive coach α λα ΝΒΑ
Εκτός από το Πρωτάθλημα του 2014 που αναφέραμε, τη φετινή σεζόν ο Πρίφτης πέτυχε να δημιουργήσει ομάδα με την καλύτερη δυνατή στελέχωση, η οποία έπαιξε παράλληλα όμορφο μπάσκετ, διαχειριζόμενος μπάτζετ ελαφρώς μικρότερο από τις φετινές απολαβές του Ραντούλιτσα.
Καλύτερος από τον Σφαιρόπουλο, και ήρθε η ώρα για το επόμενο βήμα.
Όσο για την άλλη παράμετρο, το μπάτζετ, να αναφέρω εκτός από τα παραδείγματα των Πεδουλάκη Ιβάνοβιτς και Τζόρτζεβιτς τον ίδιο τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Την σεζόν 2008-2009 είχε το μεγαλύτερο μπάτζετ της Ευρώπης: Έφτιαξε την καλύτερη ομάδα στην Ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ και πήρε το τρόπαιο. Τη σεζόν 2010-2011, είχε περίπου το μισό. Με φοβερό coaching στα Playoffs (4 ζώνη 1 man to man άμυνα με τον Καλάθη σε ρόλο εξολοθρευτή του ΛαΜπόμπα) κατάφερε ακριβώς το ίδιο. Και την επόμενη χρονιά, με μπάτζετ που ζήτημα να έφτανε τα 15 εκατομμύρια (Λόγκαν, Σμιθ, Πατ Καλάθης, Kυρίτσης) νίκησε τη Μακάμπι στις λεπτομέρειες και σφαγιάστηκε απ' τη διαιτησία στον ημιτελικό του Final Four.
Και μια και είπαμε για λεπτομέρειες. Σχετικά με τους Τελικούς της Α1. Ο Ολυμπιακός από το 2012 δουλέυει πυρετωδώς το εξωαγωνιστικό κομμάτι, και το «δενδρύλλιο» που φυτεύτηκε τότε, φέτος άνθισε. Οι Τελικοί κρίθηκαν στις λεπτομέρειες, και αυτές δεν ήταν μόνο αγωνιστικές. Η διπλή μετακίνηση Pivot Foot στην τελευταία φάση του δεύτερου Τελικού, που πρώτο το ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ αποκάλυψε. Η στοχοποίηση Καλάθη - Φώτση, με τα 14 «λάθη» στο ΣΕΦ, μπροστά σε έναν αμπάσκετο κόσμο ο οποίος ενδεικτικά φώναζε σε ένα blocking foul του Πρίντεζη στο Διαμαντίδη, ενώ αυτός κουνούσε τα πόδια του σαν κάβουρας.
Πλάκα πλάκα, θα θελα να μουν εκεί να τους ρωτούσα: «Τι ζητάς;» Ούτε ένας δε θα έλεγε charging foul. Πιθανότατα θα λέγανε «Επιθετικό φάουλ, ο Πρίντεζης έπεσε κάτω».
Και γι' αυτό αγαπάμε το μπάσκετ, το οποίο δεν είναι για όλους.
Τέλος, το οργανωμένο σχέδιο για να τελειώσουν οι Τελικοί σε 4ο παιχνίδι, με το ρεσιτάλ ειδικά στις παρατάσεις. Μία κατάληξη με πολλά οφέλη:
1) Θα ήταν επικίνδυνο για τον Ολυμπιακό να πάει η σειρά σε 5ο
2) Να παίξει ο Διαμαντίδης το τελευταίο του παιχνίδι μπροστά στον κόσμο του
3) Πάλι λόγω Διαμαντίδη, να αναλωθεί σε Αυτόν ο κόσμος, όπως και πρέπει να γίνει/γίνεται, και να μην σχολιαστούν οι διαιτητικές αποφάσεις, ούτε καν η απώλεια ενός «κωλοπρωταθλήματος, σιγά».
Με τη νέα τάξη πραγμάτων όμως ο Ολυμπιακός είναι πλέον το φαβορί για την πρωτοκαθεδρία στην Ελλάδα. Ο στόχος των προέδρων του επιτεύχθηκε. Και η ανωτερότητα που έδειξε ο Παναθηναϊκός μετά το 2ο παιχνίδι, αποσύροντας/μη καταθέτοντας την ένσταση, μεταφράστηκς ως αδυναμία. Ήταν χαζό που δεν την καταθέσαμε, ενώ αυτόν ακριβώς τον σκοπό εξυπηρετεί (αλλοίωση αποτελεσμάτων), επειδή απλώς η αντίπαλη ομάδα το... έχει ξεφτιλίσει (παράνομη παρουσία προέδρου). Κι αφού δεν αντιδράσαμε, στο επόμενο παιχνίδι μας «περιποιήθηκαν» περισσότερο, δίχως φόβο και ενδοιασμούς.
Δεδομένο είναι πάντως πως μετά απ' όλα αυτά δύσκολα θα ξαναπαιχτεί Πρωτάθλημα επί ίσοις όροις. Φέτος επικυρώθηκε η νέα κατάσταση και σε αυτό το άθλημα. Επειδή εκείνοι δεν ξέρουν να χάνουν και τους νοιάζει μόνο να νικάνε, χωρίς να τους ενδιαφέρει το πώς, ενώ εμείς πρεσβεύουμε το ρομαντικό αθλητικό ιδεώδες, το οποίο απλά δεν γίνεται σε αυτή τη χώρα να υπάρξει...
Υ.Γ Αν πάρουμε Πίνι Γκέρσον, η ομάδα πάει κατά διαόλου και θα αντιμετωπίσουμε πρωτοφανή κρίση.
Υ.Γ 2 Δεν χρειάζεται βιασύνη στις επιλογές...
