Παναθηναϊκός με «άρωμα» από... μπάσκετ Πεδουλάκη
Ο «Εξάστερος» αναλύει όλα όσα συνέβησαν στο Game 1 των τελικών ανάμεσα σε Οσφπ και Παναθηναϊκό, ο οποίος έδειξε να προσαρμόζεται στα «θέλω» του νέου του προπονητή.
Δε χρειαζόμασταν άλλη μια νίκη στο ΣΕΦ για να καταλάβουμε ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι καλός στη δουλειά του. Ο Έλληνας κόουτς έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του εδώ και αρκετό καιρό. Είναι «μάστερ» στην οργάνωση της άμυνας, όμως αυτό που ίσως δε γνώριζαν αρκετοί μέχρι χτες, δεδομένου του ότι δεν είχε καταφέρει να το παρουσιάσει ποτέ με τον Παναθηναϊκό, είναι ότι έχει φρέσκες ιδέες και στο άλλο μισό του γηπέδου. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο ίδιος, η φετινή έκδοση του ρόστερ των «πρασίνων» του προσφέρει πληθώρα επιλογών σε πολύ περισσότερες θέσεις (ιδίως στην περιφέρεια), από ότι του προσέφερε το πιο φτηνό μπάτζετ που διαχειρίστηκε πριν 3 χρόνια. Τι έγινε όμως χτες στο ΣΕΦ;
Η εξαιρετική διαχείριση, η «change everyone» άμυνα και η ονειρεμένη επίθεση
Ο Αργύρης Πεδουλάκης ήξερε πριν τον αγώνα με τον Οσφπ ότι δεν έχει πολλά περιθώρια να παρουσιάσει μια πεντάδα χωρίς Καλάθη και Διαμαντίδη για αρκετά λεπτά. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν υπάρχει άλλος δημιουργός στο ρόστερ, και δευτερευόντως επειδή με τους δύο Έλληνες στη σύνθεσή του, ο Παναθηναϊκός αποκτά ψυχική ηρεμία και σιγουριά. Παράλληλα όμως, γνώριζε ότι σε κάποια σημεία (κυρίως στα κρίσιμα), η παρουσία και των δύο δημιουργών ταυτοχρόνως στο παρκέ θα ήταν απαραίτητη, για να ελέγξει τον ρυθμό η ομάδα του. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε τους δύο γκαρντ ο «Άρτζι» ήταν υποδειγματικός, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ο Καλάθης είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του Σπανούλη για το μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης. Κατάφερε να τον κρατήσει φρέσκο, μετρημένο στις κινήσεις του (αρκετά efficient με 7/12 σουτ και 2/4 τρίποντα), ενώ παράλληλα ο Νικ τον αποζημίωσε με μια πληθωρική εμφάνιση που ολοκλήρωσε με 16 πόντους, 9 ασίστ, 9 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα. Ήταν πραγματικά μια βραδιά που αν και αθόρυβη, μιας και ο 27χρονος δεν είναι φανταχτερός παίκτης μα ουσιαστικός, θα μείνει στη μνήμη μου ως μια εκ των κορυφαίων από παίκτη του Παναθηναϊκού εδώ και αρκετό καιρό. Και ο Δημήτρης Διαμαντίδης από την άλλη, έδωσε μια νέα σίγουρη λύση στον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού, έβαλε ένα πολύ μεγάλο τρίποντο και λειτούργησε όπως πάντα ηγετικά στο γήπεδο, βοηθώντας και κατευθύνοντας τους συμπαίκτες του. Γενικά ήταν μια βραδιά που οι «Πράσινοι» δε γινόταν να φύγουν με άδεια χέρια από το γήπεδο και άξιζαν τη νίκη 100%.
Ο Πεδουλάκης ως γνωστών πιστεύει ότι όλα ξεκινούν από την άμυνα. Γι' αυτό το λόγο, είδαμε να προτιμώνται παίκτες με γρήγορα πόδια και αθλητικότητα (Φελντέιν, Χάντερ, Φώτσης- ναι είναι ακόμα αθλητικός-) από παίκτες «κλειδιά» στην επίθεση του Παναθηναϊκού (Γουίλιαμς, Ραντούλιτσα). Οι «Πράσινοι» άλλαξαν σε όλα τα screen κατά τη διάρκεια του αγώνα, εκτός από αυτά που ως pick and roll handler υπήρχε ο Ντάνιελ Χάκετ και τα αντιμετώπισε με under (δηλαδή έδωσε χώρο στον Αμερικανό για σουτ από το τρίποντο και από μέση απόσταση). Κάτι ανάλογο έκανε και ο Οσφπ, ο οποίος έδωσε πολύ χώρο για σουτ στον Νικ Καλάθη, όμως το πλήρωσε. Η άμυνα του με ένα 1-3-2 προσπάθησε να κλείσει τους χώρους στο ζωγραφιστό και έδωσε αρκετά σουτ στον Παναθηναϊκό, επιλογή λογική αν αναλογιστούμε τα άσχημα ποσοστά των «Πρασίνων» από τα 6,75. Μόνο που αυτή τη φορά τα τρίποντα μπήκαν (σχεδόν) από όλους, και ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο «κλειδί» για την επικράτηση.
Επιθετικά ο Αργύρης Πεδουλάκης παρουσίασε μια πραγματική «ορχήστρα» που δε σταματούσε να παράγει efficient επιθέσεις. Η μπάλα γύριζε με υπομονή δεξιά και αριστερά, το spacing (οι αποστάσεις των παικτών) ήταν τόσο καλό, που όπως δήλωσε και ο Τζέιμς Γκιστ θα το ζήλευαν και ομάδες του NBA, και όταν έχεις δύο «εγκέφαλους» σαν τον Διαμαντίδη και τον Καλάθη, φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι οι 29 ασίστ, αριθμός ρεκόρ στους τελικούς της Α1. Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος μόνο για την περίπτωση που θα ερχόταν αστοχία από τον αντίπαλο. Η κυκλοφορία της μπάλας «άνοιξε» την άμυνα των ερυθρολεύκων και έδωσε δικαίωμα για πόντους τόσο από το ζωγραφιστό, όσο και από την περιφέρεια. Ο Σφαιρόπουλος δεν είχε καμία απάντηση σε αυτή τη νέα εκδοχή του Παναθηναϊκού, που ομολογουμένως δεν ήταν και η πλέον αναμενόμενη.
Οι αλλαγές στο ροτέισον
Μετά από μια αλλαγή προπονητή, πολλά δεδομένα είναι λογικό να αλλάξουν τόσο στο πλάνο της ομάδας, όσο και στα πρόσωπα που το εκτελούν. Έτσι και στον Παναθηναϊκό, η έλευση του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο της ομάδας έχει φέρει ριζικές αλλαγές και στους δύο αυτούς τομείς. Παίκτες που μέχρι πρότινος έβρισκαν τον εαυτό τους στα βασικά πλάνα του εξάστερου, είναι πλέον παίκτες ειδικών καταστάσεων (Γουίλιαμς, Ραντούλιτσα), και παίκτες που δεν είχαν την ευκαιρία να πατήσουν παρκέ, βλέπουν τα λεπτά τους να αυξάνονται (Χαραλαμπόπουλος, Χάντερ). Όπως άλλωστε δήλωσε ο «Άρτζι» μετά τον θρίαμβο στο ΣΕΦ, παίκτες που δεν έχουν γρήγορα πόδια και αθλητικότητα δε μπορούν να παίξουν πολύ στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ενώ παιδιά όπως ο Γουίλιαμς που βρίσκεται μόλις 2 μήνες στη γηραιά ήπειρο, δεν είναι εύκολο να προετοιμαστούν ψυχολογικά και τακτικά για τέτοιου είδους παιχνίδια. Παράλληλα ο Φελντέιν φαίνεται να ξανά γίνεται πρώτη επιλογή στην περιφέρεια, ρόλο στον οποίο ανταποκρίνεται περίφημα, εν αντιθέσει με αυτόν του δεύτερου «βιολιού» δίπλα στον Έλιοτ Γουίλιαμς. Οι «3 and D» παίκτες όπως ο Φελντέιν γίνονται «μόδα» στο σύγχρονο μπάσκετ, και το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει έναν τέτοιο στην ιδανική ηλικία και τιμή, είναι μεγάλη υπόθεση. Επανερχόμενοι στον παραγκωνισμό του Ραντούλιτσα και την ενεργοποίηση των Χάντερ, Γκιστ στο «5», καλό θα ήταν να τονίσουμε όχι μόνο την αμυντική βελτίωση που μας προσφέρει, αλλά και την επιθετική! Ναι, όσο καλός και αν είναι ο Ραντούλιτσα στο post, όλοι παρατηρήσαμε πόσο όμορφο ball movement έκανε το «τριφύλλι» χωρίς όλα τα plays να είναι σχεδιασμένα πάνω στον Σέρβο ψηλό και τη μπάλα να κολλάει μονίμως στο ζωγραφιστό. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Πεδουλάκης παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό που παίζει μπάσκετ κατά τα σύγχρονα πρότυπα, και όλοι είδαμε τι αντίκτυπο έχει κάτι τέτοιο και σε θέματα αποτελεσματικότητας.
Σταμάτησε το pick and roll
Αν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χρησιμοποιεί κάτι αρκετά στην επίθεσή του, αυτό είναι το pick and roll. Οι «Πράσινοι» όμως παρουσιάστηκαν πολύ διαβασμένοι σε τυχόν ανισορροπίες που μπορεί να προκαλέσει αυτό το παιχνίδι των ερυθρολεύκων. Με τον Σπανούλη στο παρκέ, στο «5» ο Πεδουλάκης χρησιμοποιούσε τους Χάντερ και Γκιστ, οι οποίοι άλλαζαν στο screen και έκαναν δυνατά, αποτελεσματικά hedge out στην προσπάθεια να αποτρέψουν τον Έλληνα γκαρντ από το να δημιουργήσει για τον ψηλό του. Παράλληλα, τα close out στην περιφέρεια ήταν γρήγορα και απέτρεψαν κάποια ελεύθερα σουτ από την weak side, τα οποία όμως βρήκε, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο ο Ματ Λοτζέσκι. Με τον Χάκετ στο παρκέ, ήταν ευκαιρία για τους δύο Αμερικανούς να πάρουν μερικές ανάσες. Ο Ραντούλιτσα ήταν αυτός που τοποθετήθηκε σε αυτές τις περιπτώσεις στη θέση «5», με τις επιθέσεις pick and roll να εκτελούνται επί μονίμου βάσεως. Ο «Άρτζι» όμως από τη στιγμή που γνώριζε α) ότι ο «Μίρο» δε μπορεί να μαρκάρει στην περιφέρεια και β) ότι ο Ντάνιελ Χάκετ δεν είναι απειλή από μακριά, ή ακόμα και από μέση απόσταση μερικές φορές, προτίμησε να τον παίξει με under (τοποθέτηση του ψηλού στα 2-3 μέτρα από τη ρακέτα, αφήνοντας το τρίποντο και το σουτ μέσης απόστασης στον χειριστή και κλείνοντας τον παίκτη που κόβει μέσα). Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που όταν ο Χάκετ πέρναγε στο παρκέ το ίδιο έκανε και ο Σέρβος. Άλλη μια μεγάλη τακτική νίκη του προπονητή των «πρασίνων» κατά αυτού του Οσφπ.
Εν ολίγοις ο χτεσινός πρώτος τελικός ήταν ένα ρεσιτάλ προπονητικής του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος είναι μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης στο διάβασμα του παιχνιδιού του αντιπάλου. Είναι ένας κόουτς που ξέρει τί θέλει, καθώς ξέρει και τί απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ. Με εμφανίσεις σαν τη χτεσινή κερδίζει σίγουρα πόντους για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Παναθηναϊκού ως μόνιμος, κάτι που δε θα με έβρισκε διόλου αντίθετο.
Σε κάθε περίπτωση η σειρά συνεχίζεται. Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον εξαιρετικές πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όμως ομάδες σαν τον Ολυμπιακό δε μπορούν να υποτιμηθούν, όποιες και αν είναι πλέον οι (νέες) συνθήκες. Η νίκη στο ΟΑΚΑ αποτελεί μονόδρομο και για τα δύο κλαμπ. Τα ξανά λέμε μετά τον δεύτερο τελικό, όπου ευελπιστώ να συλλέξουμε ακόμη μια νίκη...
Δε χρειαζόμασταν άλλη μια νίκη στο ΣΕΦ για να καταλάβουμε ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι καλός στη δουλειά του. Ο Έλληνας κόουτς έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του εδώ και αρκετό καιρό. Είναι «μάστερ» στην οργάνωση της άμυνας, όμως αυτό που ίσως δε γνώριζαν αρκετοί μέχρι χτες, δεδομένου του ότι δεν είχε καταφέρει να το παρουσιάσει ποτέ με τον Παναθηναϊκό, είναι ότι έχει φρέσκες ιδέες και στο άλλο μισό του γηπέδου. Άλλωστε, όπως δήλωσε και ο ίδιος, η φετινή έκδοση του ρόστερ των «πρασίνων» του προσφέρει πληθώρα επιλογών σε πολύ περισσότερες θέσεις (ιδίως στην περιφέρεια), από ότι του προσέφερε το πιο φτηνό μπάτζετ που διαχειρίστηκε πριν 3 χρόνια. Τι έγινε όμως χτες στο ΣΕΦ;
Η εξαιρετική διαχείριση, η «change everyone» άμυνα και η ονειρεμένη επίθεση
Ο Αργύρης Πεδουλάκης ήξερε πριν τον αγώνα με τον Οσφπ ότι δεν έχει πολλά περιθώρια να παρουσιάσει μια πεντάδα χωρίς Καλάθη και Διαμαντίδη για αρκετά λεπτά. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν υπάρχει άλλος δημιουργός στο ρόστερ, και δευτερευόντως επειδή με τους δύο Έλληνες στη σύνθεσή του, ο Παναθηναϊκός αποκτά ψυχική ηρεμία και σιγουριά. Παράλληλα όμως, γνώριζε ότι σε κάποια σημεία (κυρίως στα κρίσιμα), η παρουσία και των δύο δημιουργών ταυτοχρόνως στο παρκέ θα ήταν απαραίτητη, για να ελέγξει τον ρυθμό η ομάδα του. Ο τρόπος που χρησιμοποίησε τους δύο γκαρντ ο «Άρτζι» ήταν υποδειγματικός, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι ο Καλάθης είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του Σπανούλη για το μεγαλύτερο διάστημα της αναμέτρησης. Κατάφερε να τον κρατήσει φρέσκο, μετρημένο στις κινήσεις του (αρκετά efficient με 7/12 σουτ και 2/4 τρίποντα), ενώ παράλληλα ο Νικ τον αποζημίωσε με μια πληθωρική εμφάνιση που ολοκλήρωσε με 16 πόντους, 9 ασίστ, 9 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα. Ήταν πραγματικά μια βραδιά που αν και αθόρυβη, μιας και ο 27χρονος δεν είναι φανταχτερός παίκτης μα ουσιαστικός, θα μείνει στη μνήμη μου ως μια εκ των κορυφαίων από παίκτη του Παναθηναϊκού εδώ και αρκετό καιρό. Και ο Δημήτρης Διαμαντίδης από την άλλη, έδωσε μια νέα σίγουρη λύση στον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού, έβαλε ένα πολύ μεγάλο τρίποντο και λειτούργησε όπως πάντα ηγετικά στο γήπεδο, βοηθώντας και κατευθύνοντας τους συμπαίκτες του. Γενικά ήταν μια βραδιά που οι «Πράσινοι» δε γινόταν να φύγουν με άδεια χέρια από το γήπεδο και άξιζαν τη νίκη 100%.
Ο Πεδουλάκης ως γνωστών πιστεύει ότι όλα ξεκινούν από την άμυνα. Γι' αυτό το λόγο, είδαμε να προτιμώνται παίκτες με γρήγορα πόδια και αθλητικότητα (Φελντέιν, Χάντερ, Φώτσης- ναι είναι ακόμα αθλητικός-) από παίκτες «κλειδιά» στην επίθεση του Παναθηναϊκού (Γουίλιαμς, Ραντούλιτσα). Οι «Πράσινοι» άλλαξαν σε όλα τα screen κατά τη διάρκεια του αγώνα, εκτός από αυτά που ως pick and roll handler υπήρχε ο Ντάνιελ Χάκετ και τα αντιμετώπισε με under (δηλαδή έδωσε χώρο στον Αμερικανό για σουτ από το τρίποντο και από μέση απόσταση). Κάτι ανάλογο έκανε και ο Οσφπ, ο οποίος έδωσε πολύ χώρο για σουτ στον Νικ Καλάθη, όμως το πλήρωσε. Η άμυνα του με ένα 1-3-2 προσπάθησε να κλείσει τους χώρους στο ζωγραφιστό και έδωσε αρκετά σουτ στον Παναθηναϊκό, επιλογή λογική αν αναλογιστούμε τα άσχημα ποσοστά των «Πρασίνων» από τα 6,75. Μόνο που αυτή τη φορά τα τρίποντα μπήκαν (σχεδόν) από όλους, και ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο «κλειδί» για την επικράτηση.
Επιθετικά ο Αργύρης Πεδουλάκης παρουσίασε μια πραγματική «ορχήστρα» που δε σταματούσε να παράγει efficient επιθέσεις. Η μπάλα γύριζε με υπομονή δεξιά και αριστερά, το spacing (οι αποστάσεις των παικτών) ήταν τόσο καλό, που όπως δήλωσε και ο Τζέιμς Γκιστ θα το ζήλευαν και ομάδες του NBA, και όταν έχεις δύο «εγκέφαλους» σαν τον Διαμαντίδη και τον Καλάθη, φυσικό επακόλουθο όλων αυτών είναι οι 29 ασίστ, αριθμός ρεκόρ στους τελικούς της Α1. Ο Ολυμπιακός ήταν έτοιμος μόνο για την περίπτωση που θα ερχόταν αστοχία από τον αντίπαλο. Η κυκλοφορία της μπάλας «άνοιξε» την άμυνα των ερυθρολεύκων και έδωσε δικαίωμα για πόντους τόσο από το ζωγραφιστό, όσο και από την περιφέρεια. Ο Σφαιρόπουλος δεν είχε καμία απάντηση σε αυτή τη νέα εκδοχή του Παναθηναϊκού, που ομολογουμένως δεν ήταν και η πλέον αναμενόμενη.
Οι αλλαγές στο ροτέισον
Μετά από μια αλλαγή προπονητή, πολλά δεδομένα είναι λογικό να αλλάξουν τόσο στο πλάνο της ομάδας, όσο και στα πρόσωπα που το εκτελούν. Έτσι και στον Παναθηναϊκό, η έλευση του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο της ομάδας έχει φέρει ριζικές αλλαγές και στους δύο αυτούς τομείς. Παίκτες που μέχρι πρότινος έβρισκαν τον εαυτό τους στα βασικά πλάνα του εξάστερου, είναι πλέον παίκτες ειδικών καταστάσεων (Γουίλιαμς, Ραντούλιτσα), και παίκτες που δεν είχαν την ευκαιρία να πατήσουν παρκέ, βλέπουν τα λεπτά τους να αυξάνονται (Χαραλαμπόπουλος, Χάντερ). Όπως άλλωστε δήλωσε ο «Άρτζι» μετά τον θρίαμβο στο ΣΕΦ, παίκτες που δεν έχουν γρήγορα πόδια και αθλητικότητα δε μπορούν να παίξουν πολύ στο σύγχρονο Ευρωπαϊκό μπάσκετ, ενώ παιδιά όπως ο Γουίλιαμς που βρίσκεται μόλις 2 μήνες στη γηραιά ήπειρο, δεν είναι εύκολο να προετοιμαστούν ψυχολογικά και τακτικά για τέτοιου είδους παιχνίδια. Παράλληλα ο Φελντέιν φαίνεται να ξανά γίνεται πρώτη επιλογή στην περιφέρεια, ρόλο στον οποίο ανταποκρίνεται περίφημα, εν αντιθέσει με αυτόν του δεύτερου «βιολιού» δίπλα στον Έλιοτ Γουίλιαμς. Οι «3 and D» παίκτες όπως ο Φελντέιν γίνονται «μόδα» στο σύγχρονο μπάσκετ, και το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει έναν τέτοιο στην ιδανική ηλικία και τιμή, είναι μεγάλη υπόθεση. Επανερχόμενοι στον παραγκωνισμό του Ραντούλιτσα και την ενεργοποίηση των Χάντερ, Γκιστ στο «5», καλό θα ήταν να τονίσουμε όχι μόνο την αμυντική βελτίωση που μας προσφέρει, αλλά και την επιθετική! Ναι, όσο καλός και αν είναι ο Ραντούλιτσα στο post, όλοι παρατηρήσαμε πόσο όμορφο ball movement έκανε το «τριφύλλι» χωρίς όλα τα plays να είναι σχεδιασμένα πάνω στον Σέρβο ψηλό και τη μπάλα να κολλάει μονίμως στο ζωγραφιστό. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο Πεδουλάκης παρουσίασε έναν Παναθηναϊκό που παίζει μπάσκετ κατά τα σύγχρονα πρότυπα, και όλοι είδαμε τι αντίκτυπο έχει κάτι τέτοιο και σε θέματα αποτελεσματικότητας.
Σταμάτησε το pick and roll
Αν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος χρησιμοποιεί κάτι αρκετά στην επίθεσή του, αυτό είναι το pick and roll. Οι «Πράσινοι» όμως παρουσιάστηκαν πολύ διαβασμένοι σε τυχόν ανισορροπίες που μπορεί να προκαλέσει αυτό το παιχνίδι των ερυθρολεύκων. Με τον Σπανούλη στο παρκέ, στο «5» ο Πεδουλάκης χρησιμοποιούσε τους Χάντερ και Γκιστ, οι οποίοι άλλαζαν στο screen και έκαναν δυνατά, αποτελεσματικά hedge out στην προσπάθεια να αποτρέψουν τον Έλληνα γκαρντ από το να δημιουργήσει για τον ψηλό του. Παράλληλα, τα close out στην περιφέρεια ήταν γρήγορα και απέτρεψαν κάποια ελεύθερα σουτ από την weak side, τα οποία όμως βρήκε, κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο ο Ματ Λοτζέσκι. Με τον Χάκετ στο παρκέ, ήταν ευκαιρία για τους δύο Αμερικανούς να πάρουν μερικές ανάσες. Ο Ραντούλιτσα ήταν αυτός που τοποθετήθηκε σε αυτές τις περιπτώσεις στη θέση «5», με τις επιθέσεις pick and roll να εκτελούνται επί μονίμου βάσεως. Ο «Άρτζι» όμως από τη στιγμή που γνώριζε α) ότι ο «Μίρο» δε μπορεί να μαρκάρει στην περιφέρεια και β) ότι ο Ντάνιελ Χάκετ δεν είναι απειλή από μακριά, ή ακόμα και από μέση απόσταση μερικές φορές, προτίμησε να τον παίξει με under (τοποθέτηση του ψηλού στα 2-3 μέτρα από τη ρακέτα, αφήνοντας το τρίποντο και το σουτ μέσης απόστασης στον χειριστή και κλείνοντας τον παίκτη που κόβει μέσα). Δεν ήταν καθόλου τυχαίο που όταν ο Χάκετ πέρναγε στο παρκέ το ίδιο έκανε και ο Σέρβος. Άλλη μια μεγάλη τακτική νίκη του προπονητή των «πρασίνων» κατά αυτού του Οσφπ.
Εν ολίγοις ο χτεσινός πρώτος τελικός ήταν ένα ρεσιτάλ προπονητικής του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος είναι μεταξύ των κορυφαίων της Ευρώπης στο διάβασμα του παιχνιδιού του αντιπάλου. Είναι ένας κόουτς που ξέρει τί θέλει, καθώς ξέρει και τί απαιτεί το σύγχρονο μπάσκετ. Με εμφανίσεις σαν τη χτεσινή κερδίζει σίγουρα πόντους για την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας του Παναθηναϊκού ως μόνιμος, κάτι που δε θα με έβρισκε διόλου αντίθετο.
Σε κάθε περίπτωση η σειρά συνεχίζεται. Ο Παναθηναϊκός έχει πλέον εξαιρετικές πιθανότητες να κατακτήσει το πρωτάθλημα, όμως ομάδες σαν τον Ολυμπιακό δε μπορούν να υποτιμηθούν, όποιες και αν είναι πλέον οι (νέες) συνθήκες. Η νίκη στο ΟΑΚΑ αποτελεί μονόδρομο και για τα δύο κλαμπ. Τα ξανά λέμε μετά τον δεύτερο τελικό, όπου ευελπιστώ να συλλέξουμε ακόμη μια νίκη...
