Όσο έχω εσένα...
Ο ''Εξάστερος'' αναλύει το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Λοκομοτίβ Κουμπάν, και στο τέλος κάνει μια ειδική μνεία στον βασιλιά του σύγχρονου Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Πριν σχολιάσω όσα σημαντικά εντόπισα στο χτεσινό παιχνίδι του «εξάστερου», θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Ο Παναθηναϊκός της Πέμπτης 17/3 δε με έπεισε. Για την ακρίβεια ήταν ένα από τα παιχνίδια που δε κερδίζεις, αλλά κλέβεις... χωρίς εισαγωγικά! Το πώς κλάπηκε αυτό το παιχνίδι μη ρωτάτε εμένα, αλλά έναν κύριο με το νούμερο ''13''. Υποσχέθηκα να μιλήσω στο τέλος για αυτόν αλλά βλέπετε, δε κρατιέμαι! Εντάξει, θα τηρήσω την υπόσχεση μου και περνάμε κατευθείαν στην ανάλυση του Παναθηναϊκός-Λοκομοτίβ Κουμπάν.
Η διαβασμένη ''Λόκο''
Όσο κι αν δε μας αρέσει, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε εμείς οι Παναθηναϊκοί, ο Γιώργος Μπαρτζώκας κάνει εξαιρετική δουλειά στους Ρώσους. Το καλοκαίρι έκανε ένα τρομερό rebuild και μετέτρεψε την Κουμπάν από μικρομεσαία ομάδα, σε διεκδικήτρια για ένα εκ των τεσσάρων εισιτηρίων του Final Four. Γρήγορα πόδια, μακρινό σουτ και αθλητικότητα είναι το τρίπτυχο γύρω από το οποίο αποφάσισε να χτίσει το σύνολό του ο Μπαρτζώκας, με την ομάδα του να αποδίδει όχι μόνο όμορφο, αλλά και ουσιαστικό μπάσκετ μέχρι στιγμής στη σεζόν. Θα μου επιτρέψετε να κρατήσω τις αμφιβολίες μου σχετικά με το αν αυτό το στυλ μπορεί να σε στείλει στην κορυφή, πάντως οι Ρώσοι μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.
Χτες ήταν δεδομένο ότι η μάχη των ψηλών ανάμεσα σε Ράντολφ και Ραντούλιτσα θα έκρινε πολλά. Ο καθένας πλεονεκτούσε σε συγκεκριμένα σημεία κατά του άλλου, που ήταν όμως τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο μεν Ράντολφ έχει εξαιρετικό face up game, ο δε Ραντούλιτσα έχει εξαιρετικό παιχνίδι στο ποστ. Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό λοιπόν ήταν να βάλει τη μπάλα στο ζωγραφιστό, εκεί όπου ο βαρύτερος και δυνατότερος ''Μίρο'' θα μπορούσε να σπρώξει και να δώσει εύκολους πόντους με αντίπαλο τον ψηλό της Κουμπάν. Αυτό όμως δε το κατάφερε ποτέ, γιατί ο Μπαρτζώκας ήξερε ότι ο «εξάστερος» θα το επιχειρούσε. Πολλές φορές το αντιμετώπισε με άμυνα από μπροστά και deny, ενώ όταν η μπάλα πέρναγε στον Σέρβο, το double team ήταν εκεί για να του κόψει το δρόμο προς το καλάθι. Ο Ραντούλιτσα όσο κι αν προσπάθησε, δε μπήκε ποτέ στο ματς. Credits to... Bartzokas.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Έλιοτ Γουίλιαμς ήταν χτες μέτριος για τα δεδομένα του, εξαιτίας του τραυματισμού του. Εγώ θα διαφωνήσω, όχι επειδή δε πιστεύω ότι οι τραυματισμοί σε κρατάνε πίσω, αλλά επειδή τον είδα να πατάει πολύ δυναμικά. Οι Ρώσοι γνωρίζουν ότι ο Αμερικανός swingman είναι ο,τι καλύτερο διαθέτει ο Παναθηναϊκός στα τελευταία του παιχνίδια, και φρόντισαν να γίνουν πιο physical στο μαρκάρισμά του. Ο Έλιοτ δυσκολεύτηκε να πάρει τη μπάλα καθώς έβγαινε από τα σκριν, πιο πολύ από ποτέ, αφού ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε overplay άμυνα πάνω του. Παρά ταύτα, οι αθλητικές του κινήσεις στο ζωγραφιστό του έδωσαν 10 βολές τις οποίες αξιοποίησε και διασώθηκε ακόμα και στην κακή του μέρα. Η Λοκομοτίβ λοιπόν επιχείρησε και κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να περιορίσει τα δύο μεγαλύτερα επιθετικά όπλα του Παναθηναϊκού.
Η περιφερειακή άμυνα τον πλήγωσε
Το να πετύχεις 10 τρίποντα σε εκτός έδρας παιχνίδι δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως όταν μιλάμε για την Λοκομοτίβ Κουμπάν όλα είναι πιθανά. Σε προηγούμενο άρθρο πιθανόν να παρατηρήσατε πως έγραφα ότι ο Παναθηναϊκός έχει προοπτικές να παίξει μεγάλη περιφερειακή άμυνα, τόσο επειδή έχει πλέον αρκετά φρέσκα πόδια, όσο και επειδή έχει καλούς ''κοντούς'' αμυντικούς. Χτες πάντως στα μακρινά σουτ της ''Λόκο'' πολύ σπάνια έβλεπες κάποιο χέρι να σηκώνεται μπροστά στους σουτέρ. Τα αμαρκάριστα σουτ ήταν πολλά, το ίδιο και οι λύσεις που έβρισκαν οι Ρώσοι όταν τα χρησιμοποιούσαν. Πρέπει να το προσέξει αυτό ο Τζόρτζεβιτς.
Το μεγάλο λάθος του ''Σάλε''
Το χτεσινό παιχνίδι ήταν προφανώς ο λόγος που ο Παναθηναϊκός κινήθηκε για αθλητικό ψηλό. Μια ομάδα με δύο σέντερ που παίζουν σαν φόργουορντ, έπρεπε να ματσαριστεί από παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά. Ο ''Σάλε'' πάντως προτίμησε να αφήσει στο παρκέ για 30 λεπτά τους ''δεινόσαυρους'' της ομάδας, Ραντούλιτσα-Κούζμιτς, και μόλις για 7 λεπτά τον Βινς Χάντερ. Ειδικά από τη στιγμή που ο ''Μίρο'' ήταν εκτός κλίματος επιθετικά για τον έναν ή τον άλλο λόγο, το θεωρώ ανεπίτρεπτο. Οι αθλητικοί ψηλοί της ''Λόκο'' έκαναν θραύση στο ριμπάουντ κατά των Σέρβων, ενώ βρήκαν επίσης και σκορ με το face up game που οι ''πράσινοι'' ψηλοί δε μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ο Χάντερ πάντως σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που αγωνίστηκε, πάλεψε και απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει. Και ήταν κρίμα που δε χρησιμοποιήθηκε πολύ, γιατί ήταν φτιαγμένος για αυτό ακριβώς το παιχνίδι.
Ο Φελντέιν που... ψάχνεται
Κλείνοντας με την ανάλυση του αγώνα, δε θα μπορούσα να μη σχολιάσω και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα στο οποίο βρίσκεται ο Τζέιμς Φελντέιν. Με την έλευση του Χέινς και ειδικότερα του Γουίλιαμς, οι ρόλοι στην περιφέρεια έπρεπε να αλλάξουν, και ο Φελντέιν από πρώτο βιολί, έπρεπε να εξελιχτεί σε συμπληρωματικό παίκτη. Το πρόβλημα του Δομινικανού δεν είναι ότι δεν είναι καλός παίκτης, ή ότι είναι ''λίγος'' για τη βαριά φανέλα του «εξάστερου». Κάθε άλλο. Όμως επιβεβαιώθηκε το γεγονός ότι όσο καλός είναι ως βασικό ''ρολόι'' μιας ομάδας, τόσο κακός είναι ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης πλέον είναι εμφανής, με χαρακτηριστική τη φάση όπου βρίσκεται αμαρκάριστος στην περιφέρεια και δίνει την έξτρα πάσα στον Γκιστ. Εαν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει, ο Φελντέιν θα έχει πρόβλημα, για την ώρα πάντως ψυχραιμία. Ο 27χρονος βρίσκεται σε φάση αναπροσαρμογής και θα χρειαστεί το χρόνο του.
Είναι ένα παιδί διαφορετικό απ' όλα τ' άλλα...
Είναι ένα παιδί ξεχωριστό που τιμάει τη φανέλα με τα πράσινα εδώ και 13 χρόνια. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν έβαλε το ''εγώ'' του πάνω από την ομάδα. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν έψαξε δικαιολογίες. Είναι ένα παιδί που σήκωσε όσα τρόπαια άλλοι δε θα προλάβαιναν να σηκώσουν σε 10 καριέρες. Είναι ένα παιδί από την Καστοριά. Είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης.
Δε στενοχωριέμαι που ο Διαμαντίδης σταματάει το μπάσκετ σε 3 μήνες. Δε στενοχωριέμαι γιατί δε το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει. Όλο αυτό που φαίνεται σαν ένα κακόγουστο αστείο. Σαν αυτά που όλοι λένε την πρωταπριλία, αλλά σταματάνε, γιατί κρατάνε μόλις μια μέρα. Έτσι κι αυτό το ψέμα σαν χτες μου φάνηκε να ξεκίνησε, όταν το καλοκαίρι ο αρχηγός ανακοίνωνε την απόσυρσή του. Αλήθεια ρε Μήτσο τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; Ήταν μια ομάδα ''χαμένη'' χτες, χωρίς πλάνο, χωρίς ψυχή. Και κατάφερες να την αφυπνίσεις... στα 36 σου. Δε καταλαβαίνει από χρόνια ο αρχηγός, δε καταλαβαίνει από τίποτα. Θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει άλλα 4 χρόνια μπάσκετ και να τιμάει το σπορ, όμως αυτός επέλεξε να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του. Το σεβόμαστε και σε ευχαριστούμε για όλα Δημήτρη Διαμαντίδη. Παίξτε όσα ματς απομένουν μόνο για αυτόν, για κανέναν άλλον. Αποχαιρετήστε τον όπως του αρμόζει...
Πριν σχολιάσω όσα σημαντικά εντόπισα στο χτεσινό παιχνίδι του «εξάστερου», θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Ο Παναθηναϊκός της Πέμπτης 17/3 δε με έπεισε. Για την ακρίβεια ήταν ένα από τα παιχνίδια που δε κερδίζεις, αλλά κλέβεις... χωρίς εισαγωγικά! Το πώς κλάπηκε αυτό το παιχνίδι μη ρωτάτε εμένα, αλλά έναν κύριο με το νούμερο ''13''. Υποσχέθηκα να μιλήσω στο τέλος για αυτόν αλλά βλέπετε, δε κρατιέμαι! Εντάξει, θα τηρήσω την υπόσχεση μου και περνάμε κατευθείαν στην ανάλυση του Παναθηναϊκός-Λοκομοτίβ Κουμπάν.
Η διαβασμένη ''Λόκο''
Όσο κι αν δε μας αρέσει, όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε εμείς οι Παναθηναϊκοί, ο Γιώργος Μπαρτζώκας κάνει εξαιρετική δουλειά στους Ρώσους. Το καλοκαίρι έκανε ένα τρομερό rebuild και μετέτρεψε την Κουμπάν από μικρομεσαία ομάδα, σε διεκδικήτρια για ένα εκ των τεσσάρων εισιτηρίων του Final Four. Γρήγορα πόδια, μακρινό σουτ και αθλητικότητα είναι το τρίπτυχο γύρω από το οποίο αποφάσισε να χτίσει το σύνολό του ο Μπαρτζώκας, με την ομάδα του να αποδίδει όχι μόνο όμορφο, αλλά και ουσιαστικό μπάσκετ μέχρι στιγμής στη σεζόν. Θα μου επιτρέψετε να κρατήσω τις αμφιβολίες μου σχετικά με το αν αυτό το στυλ μπορεί να σε στείλει στην κορυφή, πάντως οι Ρώσοι μέχρι στιγμής έχουν καταφέρει να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.
Χτες ήταν δεδομένο ότι η μάχη των ψηλών ανάμεσα σε Ράντολφ και Ραντούλιτσα θα έκρινε πολλά. Ο καθένας πλεονεκτούσε σε συγκεκριμένα σημεία κατά του άλλου, που ήταν όμως τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο μεν Ράντολφ έχει εξαιρετικό face up game, ο δε Ραντούλιτσα έχει εξαιρετικό παιχνίδι στο ποστ. Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό λοιπόν ήταν να βάλει τη μπάλα στο ζωγραφιστό, εκεί όπου ο βαρύτερος και δυνατότερος ''Μίρο'' θα μπορούσε να σπρώξει και να δώσει εύκολους πόντους με αντίπαλο τον ψηλό της Κουμπάν. Αυτό όμως δε το κατάφερε ποτέ, γιατί ο Μπαρτζώκας ήξερε ότι ο «εξάστερος» θα το επιχειρούσε. Πολλές φορές το αντιμετώπισε με άμυνα από μπροστά και deny, ενώ όταν η μπάλα πέρναγε στον Σέρβο, το double team ήταν εκεί για να του κόψει το δρόμο προς το καλάθι. Ο Ραντούλιτσα όσο κι αν προσπάθησε, δε μπήκε ποτέ στο ματς. Credits to... Bartzokas.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Έλιοτ Γουίλιαμς ήταν χτες μέτριος για τα δεδομένα του, εξαιτίας του τραυματισμού του. Εγώ θα διαφωνήσω, όχι επειδή δε πιστεύω ότι οι τραυματισμοί σε κρατάνε πίσω, αλλά επειδή τον είδα να πατάει πολύ δυναμικά. Οι Ρώσοι γνωρίζουν ότι ο Αμερικανός swingman είναι ο,τι καλύτερο διαθέτει ο Παναθηναϊκός στα τελευταία του παιχνίδια, και φρόντισαν να γίνουν πιο physical στο μαρκάρισμά του. Ο Έλιοτ δυσκολεύτηκε να πάρει τη μπάλα καθώς έβγαινε από τα σκριν, πιο πολύ από ποτέ, αφού ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε overplay άμυνα πάνω του. Παρά ταύτα, οι αθλητικές του κινήσεις στο ζωγραφιστό του έδωσαν 10 βολές τις οποίες αξιοποίησε και διασώθηκε ακόμα και στην κακή του μέρα. Η Λοκομοτίβ λοιπόν επιχείρησε και κατάφερε σε μεγάλο βαθμό να περιορίσει τα δύο μεγαλύτερα επιθετικά όπλα του Παναθηναϊκού.
Η περιφερειακή άμυνα τον πλήγωσε
Το να πετύχεις 10 τρίποντα σε εκτός έδρας παιχνίδι δεν είναι εύκολη υπόθεση, όμως όταν μιλάμε για την Λοκομοτίβ Κουμπάν όλα είναι πιθανά. Σε προηγούμενο άρθρο πιθανόν να παρατηρήσατε πως έγραφα ότι ο Παναθηναϊκός έχει προοπτικές να παίξει μεγάλη περιφερειακή άμυνα, τόσο επειδή έχει πλέον αρκετά φρέσκα πόδια, όσο και επειδή έχει καλούς ''κοντούς'' αμυντικούς. Χτες πάντως στα μακρινά σουτ της ''Λόκο'' πολύ σπάνια έβλεπες κάποιο χέρι να σηκώνεται μπροστά στους σουτέρ. Τα αμαρκάριστα σουτ ήταν πολλά, το ίδιο και οι λύσεις που έβρισκαν οι Ρώσοι όταν τα χρησιμοποιούσαν. Πρέπει να το προσέξει αυτό ο Τζόρτζεβιτς.
Το μεγάλο λάθος του ''Σάλε''
Το χτεσινό παιχνίδι ήταν προφανώς ο λόγος που ο Παναθηναϊκός κινήθηκε για αθλητικό ψηλό. Μια ομάδα με δύο σέντερ που παίζουν σαν φόργουορντ, έπρεπε να ματσαριστεί από παίκτη με παρόμοια χαρακτηριστικά. Ο ''Σάλε'' πάντως προτίμησε να αφήσει στο παρκέ για 30 λεπτά τους ''δεινόσαυρους'' της ομάδας, Ραντούλιτσα-Κούζμιτς, και μόλις για 7 λεπτά τον Βινς Χάντερ. Ειδικά από τη στιγμή που ο ''Μίρο'' ήταν εκτός κλίματος επιθετικά για τον έναν ή τον άλλο λόγο, το θεωρώ ανεπίτρεπτο. Οι αθλητικοί ψηλοί της ''Λόκο'' έκαναν θραύση στο ριμπάουντ κατά των Σέρβων, ενώ βρήκαν επίσης και σκορ με το face up game που οι ''πράσινοι'' ψηλοί δε μπορούν να αντιμετωπίσουν. Ο Χάντερ πάντως σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα που αγωνίστηκε, πάλεψε και απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει. Και ήταν κρίμα που δε χρησιμοποιήθηκε πολύ, γιατί ήταν φτιαγμένος για αυτό ακριβώς το παιχνίδι.
Ο Φελντέιν που... ψάχνεται
Κλείνοντας με την ανάλυση του αγώνα, δε θα μπορούσα να μη σχολιάσω και το παρατεταμένο ντεφορμάρισμα στο οποίο βρίσκεται ο Τζέιμς Φελντέιν. Με την έλευση του Χέινς και ειδικότερα του Γουίλιαμς, οι ρόλοι στην περιφέρεια έπρεπε να αλλάξουν, και ο Φελντέιν από πρώτο βιολί, έπρεπε να εξελιχτεί σε συμπληρωματικό παίκτη. Το πρόβλημα του Δομινικανού δεν είναι ότι δεν είναι καλός παίκτης, ή ότι είναι ''λίγος'' για τη βαριά φανέλα του «εξάστερου». Κάθε άλλο. Όμως επιβεβαιώθηκε το γεγονός ότι όσο καλός είναι ως βασικό ''ρολόι'' μιας ομάδας, τόσο κακός είναι ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης πλέον είναι εμφανής, με χαρακτηριστική τη φάση όπου βρίσκεται αμαρκάριστος στην περιφέρεια και δίνει την έξτρα πάσα στον Γκιστ. Εαν αυτή η κατάσταση δεν αλλάξει, ο Φελντέιν θα έχει πρόβλημα, για την ώρα πάντως ψυχραιμία. Ο 27χρονος βρίσκεται σε φάση αναπροσαρμογής και θα χρειαστεί το χρόνο του.
Είναι ένα παιδί διαφορετικό απ' όλα τ' άλλα...
Είναι ένα παιδί ξεχωριστό που τιμάει τη φανέλα με τα πράσινα εδώ και 13 χρόνια. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν έβαλε το ''εγώ'' του πάνω από την ομάδα. Είναι ένα παιδί που ποτέ δεν έψαξε δικαιολογίες. Είναι ένα παιδί που σήκωσε όσα τρόπαια άλλοι δε θα προλάβαιναν να σηκώσουν σε 10 καριέρες. Είναι ένα παιδί από την Καστοριά. Είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης.
Δε στενοχωριέμαι που ο Διαμαντίδης σταματάει το μπάσκετ σε 3 μήνες. Δε στενοχωριέμαι γιατί δε το έχω ακόμα συνειδητοποιήσει. Όλο αυτό που φαίνεται σαν ένα κακόγουστο αστείο. Σαν αυτά που όλοι λένε την πρωταπριλία, αλλά σταματάνε, γιατί κρατάνε μόλις μια μέρα. Έτσι κι αυτό το ψέμα σαν χτες μου φάνηκε να ξεκίνησε, όταν το καλοκαίρι ο αρχηγός ανακοίνωνε την απόσυρσή του. Αλήθεια ρε Μήτσο τι θα κάνουμε χωρίς εσένα; Ήταν μια ομάδα ''χαμένη'' χτες, χωρίς πλάνο, χωρίς ψυχή. Και κατάφερες να την αφυπνίσεις... στα 36 σου. Δε καταλαβαίνει από χρόνια ο αρχηγός, δε καταλαβαίνει από τίποτα. Θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει άλλα 4 χρόνια μπάσκετ και να τιμάει το σπορ, όμως αυτός επέλεξε να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του. Το σεβόμαστε και σε ευχαριστούμε για όλα Δημήτρη Διαμαντίδη. Παίξτε όσα ματς απομένουν μόνο για αυτόν, για κανέναν άλλον. Αποχαιρετήστε τον όπως του αρμόζει...
