Η Μπαρτσελόνα, ο ανίκανος Ναβάρο και η πεμπτουσία του «διπλού»
Ο Emperor καταπιάνεται με τις παραμέτρους του ματς της Πέμπτης, και όχι μόνο. Τα ρόστερ, ο τρόπος παιχνιδιού, η διαιτησία στην Ευρωλίγκα, ο... ανίκανος Ναβάρο και άλλοι βαρείς χαρακτηρισμοί, σε αυτό εδώ το άρθρο εφ' όλης της ύλης...
Η φωτογραφία που έχω επιλέξει να συνοδεύει όσα έγραψα, δεν είναι τυχαία. Όλοι το θυμόμαστε αυτό το σουτ. Με ταμπλό, 1 λεπτό πριν τη λήξη, για το καθοριστικό προβάδισμα. Diamantidis di tabella, no ci credo! Παναθηναϊκός - Μπαρτσελόνα 65 - 63. Ήταν ένα όμορφο βράδυ, στις 16 Απριλίου του 2013.
Και η τελευταία φορά που νικήσαμε την ομάδα της Καταλονίας.
Από τότε, μόνο ήττες. Χάσαμε τα τελευταία δύο ματς της σειράς τη σεζόν 2012-2013, χάσαμε μέσα-έξω όποτε τους πετύχαμε.
Κακά τα ψέματα, γίναμε οι πελάτες τους. Όποτε χρειάστηκε, μας έβαλε και μια γελοία σειρά συνεχόμενα τρίποντα ο Χουέρτας, για να χάσουμε. Χάναμε είτε δύσκολα, είτε εύκολα, τις περισσότερες φορές. Χάναμε, χάναμε, χάναμε, ξανά και ξανά και ξανά.
Γιατί; 1) Γιατί καμία χρονία δεν είχαμε ανώτερο ρόστερ από αυτούς, 2) Γιατί απλώς δεν παίζαμε αρκετά καλά.
Φέτος όμως;
Πριν σας απαντήσω, ας κάνουμε μία μεγάλη παρένθεση. Το θέμα της διαιτησίας. Σκοπίμως δεν το ανέφερα στους λόγους που χάναμε.
Επειδή, στην τελική, δεν έπαιζε και τόοοσο μεγάλο ρόλο. Είναι όμως αρκετά ενδιαφέρον για να το ερευνήσουμε.
Η Ευρωλίγκα απλώς αβαντάρει τους δυνατούς. Τους δίνει ένα έξτρα σπρώξιμο, όποτε χρειάζεται. Θέλει τα αποτελέσματα των αγώνων να είναι όσο πιο εμπορικά γίνεται.
Η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ έχουν μπάτζετ, σούπερ σταρ και προσφέρουν θέαμα. Η Αρχή γουστάρει να αποκαλεί την Μπαρτσελόνα «Perennial Contender» (μας έχουν πρήξει τα μέζεα τόσα χρόνια στα βίντεο τους), οι Φενέρ - Εφές έχουν μπάτζετ, προέρχονται από την χώρα η οποία δίνει οξυγόνο στην Turkish Airlines Euroleague, και διαθέτουν δύο προπονηταράδες. Γιατί να μην νικάνε όλοι αυτοί;
Η εικόνα του Οσφπ επίσης ως το αουτσάιντερ που παλέυει (τα τελευταία χρόνια), κάτι κάνει. Τη Μακάμπι και εμάς όμως μας έχουνε εντελώς χεσμένους.
Πέρσι και στο ένα φετινό ματς, που στο ΟΑΚΑ αρχίζαμε με... νέφτι, οι διαιτητές φροντίζουν με προσεγμένα σφυρίγματα να ρίχνουν σταδιακά τη διαφορά, μέχρι να πάει κάτω από τους 10. Για να φανεί πιο ανταγωνιστικό το παιχνίδι. Λογικά πράγματα, αν και λίγο εκνευριστικό να το παρακολουθείς.
Τις κατοστάρες και τις +20 διαφορές τις ΤΣΣΚΑ πάντως δεν τις ακουμπάνε, δεν χρειάζεται.
Οι διαιτητές λοιπόν είναι σχετικά καλοί σε αυτό που κάνουν. Μόνο ένας άνθρωπος όμως, έχει τη δύναμη να επηρεάσει το έργο τους. Ένας είναι ο εκλεκτός. Με το κωδικό όνομα «σίχαμα» (λείπετε, κύριε Φίλιππε). Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Κάποτε θα έγραφα πώς να τον σταματήσουμε και τέτοια. Πλέον δεν χρειάζεται. Κάπου το 2012 άρχισε να χάνει την ταχύτητά του, ένα βασικό προσόν του. Οργάνωση και άμυνα δεν είχε ποτέ. Πλέον, αρχής γενομένης από τη σεζόν 2013-2014, είναι ενας γκαρντ με καλό σουτ και floater. Index γύρω στο 11, πέρσι γύρω στο 10. Φέτος αμφιβάλλω αν θα καταφέρει καν να φτάσει διψήφιο.
Όσο συνεχίζει να παίζει, «χαλάει» το legacy του όλο και περισσότερο. Ξεφτιλίζεται, Ελληνιστί.
Ο Ναβάρο είναι πλέον ανίκανος να έχει τον ηγετικό ρόλο στην ομάδα του. Από τη σεζόν 2012-13 κι έπειτα, δεν αποτελεί καν σημείο αναφοράς της Μπαρτσελόνα (βλέπε Τόμιτς). Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φτύσει στη μούρη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέφτοντας όποτε τον ποστάρουν πχ και παίρνοντας φάουλ, για να μη φανεί η αδυναμία του στη μία άκρη του γηπέδου. Δεν θα ήταν εμπορικό αυτό, άλλωστε.
Όσοι είδαν το Μπαρτσελόνα - Ζιελόνα Γκόρα κατάλαβαν ότι έτσι ή με κανένα ανυποψίαστο τρίποντο μπορεί να επηρεάζει πλέον το παιχνίδι. Στο 70-72, σε μία κακή επίθεση, ενώ το ματς «έκαιγε», του δόθηκε παρωδία φάουλ και η Ισπανοί απέφυγαν μία δεύτερη μεγάλη ήττα.
Το recruiting τους δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Πάου Ρίμπας είναι μέτριος παίκτης, ο Αρόγιο παππούς. Ο Περπέρογλου παίρνει την κάτω βόλτα απ' τα 30 του, αν και πιστεύω ότι αποτελεί καλή επιλογή. Ο Βεζένκοφ μια χαρά, για το μέλλον. Καλό πρότζεκτ ο Diagne, ο οποίος όμως κοιτάει ΝΒΑ.
Στη θέση 5 όμως, ο Πασκουάλ έφτιαξε σαλάτα. Ατομικά, οι Τόμιτς, Σάμιουελς και Λαουάλ είναι πρωτοκλασάτοι, πρώτοι και καλύτεροι στην «πιάτσα». Η λογική όμως «Πω ρε μεγάλε, φαντάσου τους στην ίδια ομάδα!» δεν στέκει.
Δεν έχουν χημεία μεταξύ τους. Τα λεπτά του Τόμιτς θα ψαλιδιστούν να παίξει ο Σέιν, ο Σάμιουελς θα πάει στο τέσσερα... κι ας μην είναι η θέση του. Μπορεί να έχει σουτ, όμως είναι πεντάρι. Οι χρόνοι συμμετοχής και οι ρόλοι τους θα συγκρούονται άτσαλα όπως ο Ναβάρο στα σκριν. Οι παίκτες θα αποδιοργανώνονται.
Για το δικό μας ρόστερ τα έχουμε πει, και είναι πιο balanced. Κρίμα κι άδικο η απώλεια του Βλάντο, που έχει τον φλούφλη τον Αμπρίνες για πρωινό, ατυχία ο τραυματισμός του «προστάτη» Κούζμιτς, ο οποίος ίσως παίξει κάποια λεπτά, τα οποία ας ελπίσουμε να είναι ποιοτικά.
Έχω εμπιστοσύνη στον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ξέρω ότι θα κάνει ΤΕΛΕΙΟ ματς ο Διαμαντίδης. Θα τους εγκλωβίσει για άλλη μια φορά στην άμυνα Καλάθης. Θα μιλάει και στα εκτός ο Φελντέιν. Θα κάνει bullying επιθετικά o Ραντούλιτσα στον Τόμιτς. Θα δουλέψει υπερωρίες λόγω των συγκυριών ο Air-Gist.
Παίξτε με καθαρό μυαλό, και σωστές επιλογές, παίξτε ωραίο, ορθό μπάσκετ και η νίκη θα έρθει, γιατί φέτος το ρόστερ μας δεν υστερεί. Πάρτε το διπλό και στείλτε μήνυμα στην Ευρωλίγκα.
Ότι φέτος, μετά από 3 σεζόν, θα επιστρέψουμε στο Final Four. Είτε είναι εμπορικό αυτό είτε όχι.
VAMOS PAO!
Γιατί; 1) Γιατί καμία χρονία δεν είχαμε ανώτερο ρόστερ από αυτούς, 2) Γιατί απλώς δεν παίζαμε αρκετά καλά.
Φέτος όμως;
Πριν σας απαντήσω, ας κάνουμε μία μεγάλη παρένθεση. Το θέμα της διαιτησίας. Σκοπίμως δεν το ανέφερα στους λόγους που χάναμε.
Επειδή, στην τελική, δεν έπαιζε και τόοοσο μεγάλο ρόλο. Είναι όμως αρκετά ενδιαφέρον για να το ερευνήσουμε.
Η Ευρωλίγκα απλώς αβαντάρει τους δυνατούς. Τους δίνει ένα έξτρα σπρώξιμο, όποτε χρειάζεται. Θέλει τα αποτελέσματα των αγώνων να είναι όσο πιο εμπορικά γίνεται.
Η ΤΣΣΚΑ και η Ρεάλ έχουν μπάτζετ, σούπερ σταρ και προσφέρουν θέαμα. Η Αρχή γουστάρει να αποκαλεί την Μπαρτσελόνα «Perennial Contender» (μας έχουν πρήξει τα μέζεα τόσα χρόνια στα βίντεο τους), οι Φενέρ - Εφές έχουν μπάτζετ, προέρχονται από την χώρα η οποία δίνει οξυγόνο στην Turkish Airlines Euroleague, και διαθέτουν δύο προπονηταράδες. Γιατί να μην νικάνε όλοι αυτοί;
Η εικόνα του Οσφπ επίσης ως το αουτσάιντερ που παλέυει (τα τελευταία χρόνια), κάτι κάνει. Τη Μακάμπι και εμάς όμως μας έχουνε εντελώς χεσμένους.
Πέρσι και στο ένα φετινό ματς, που στο ΟΑΚΑ αρχίζαμε με... νέφτι, οι διαιτητές φροντίζουν με προσεγμένα σφυρίγματα να ρίχνουν σταδιακά τη διαφορά, μέχρι να πάει κάτω από τους 10. Για να φανεί πιο ανταγωνιστικό το παιχνίδι. Λογικά πράγματα, αν και λίγο εκνευριστικό να το παρακολουθείς.
Τις κατοστάρες και τις +20 διαφορές τις ΤΣΣΚΑ πάντως δεν τις ακουμπάνε, δεν χρειάζεται.
Οι διαιτητές λοιπόν είναι σχετικά καλοί σε αυτό που κάνουν. Μόνο ένας άνθρωπος όμως, έχει τη δύναμη να επηρεάσει το έργο τους. Ένας είναι ο εκλεκτός. Με το κωδικό όνομα «σίχαμα» (λείπετε, κύριε Φίλιππε). Ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.
Κάποτε θα έγραφα πώς να τον σταματήσουμε και τέτοια. Πλέον δεν χρειάζεται. Κάπου το 2012 άρχισε να χάνει την ταχύτητά του, ένα βασικό προσόν του. Οργάνωση και άμυνα δεν είχε ποτέ. Πλέον, αρχής γενομένης από τη σεζόν 2013-2014, είναι ενας γκαρντ με καλό σουτ και floater. Index γύρω στο 11, πέρσι γύρω στο 10. Φέτος αμφιβάλλω αν θα καταφέρει καν να φτάσει διψήφιο.
Όσο συνεχίζει να παίζει, «χαλάει» το legacy του όλο και περισσότερο. Ξεφτιλίζεται, Ελληνιστί.
Ο Ναβάρο είναι πλέον ανίκανος να έχει τον ηγετικό ρόλο στην ομάδα του. Από τη σεζόν 2012-13 κι έπειτα, δεν αποτελεί καν σημείο αναφοράς της Μπαρτσελόνα (βλέπε Τόμιτς). Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να φτύσει στη μούρη του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, πέφτοντας όποτε τον ποστάρουν πχ και παίρνοντας φάουλ, για να μη φανεί η αδυναμία του στη μία άκρη του γηπέδου. Δεν θα ήταν εμπορικό αυτό, άλλωστε.
Όσοι είδαν το Μπαρτσελόνα - Ζιελόνα Γκόρα κατάλαβαν ότι έτσι ή με κανένα ανυποψίαστο τρίποντο μπορεί να επηρεάζει πλέον το παιχνίδι. Στο 70-72, σε μία κακή επίθεση, ενώ το ματς «έκαιγε», του δόθηκε παρωδία φάουλ και η Ισπανοί απέφυγαν μία δεύτερη μεγάλη ήττα.
Το recruiting τους δεν ήταν τίποτα το ιδιαίτερο. Ο Πάου Ρίμπας είναι μέτριος παίκτης, ο Αρόγιο παππούς. Ο Περπέρογλου παίρνει την κάτω βόλτα απ' τα 30 του, αν και πιστεύω ότι αποτελεί καλή επιλογή. Ο Βεζένκοφ μια χαρά, για το μέλλον. Καλό πρότζεκτ ο Diagne, ο οποίος όμως κοιτάει ΝΒΑ.
Στη θέση 5 όμως, ο Πασκουάλ έφτιαξε σαλάτα. Ατομικά, οι Τόμιτς, Σάμιουελς και Λαουάλ είναι πρωτοκλασάτοι, πρώτοι και καλύτεροι στην «πιάτσα». Η λογική όμως «Πω ρε μεγάλε, φαντάσου τους στην ίδια ομάδα!» δεν στέκει.
Δεν έχουν χημεία μεταξύ τους. Τα λεπτά του Τόμιτς θα ψαλιδιστούν να παίξει ο Σέιν, ο Σάμιουελς θα πάει στο τέσσερα... κι ας μην είναι η θέση του. Μπορεί να έχει σουτ, όμως είναι πεντάρι. Οι χρόνοι συμμετοχής και οι ρόλοι τους θα συγκρούονται άτσαλα όπως ο Ναβάρο στα σκριν. Οι παίκτες θα αποδιοργανώνονται.
Για το δικό μας ρόστερ τα έχουμε πει, και είναι πιο balanced. Κρίμα κι άδικο η απώλεια του Βλάντο, που έχει τον φλούφλη τον Αμπρίνες για πρωινό, ατυχία ο τραυματισμός του «προστάτη» Κούζμιτς, ο οποίος ίσως παίξει κάποια λεπτά, τα οποία ας ελπίσουμε να είναι ποιοτικά.
Έχω εμπιστοσύνη στον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ξέρω ότι θα κάνει ΤΕΛΕΙΟ ματς ο Διαμαντίδης. Θα τους εγκλωβίσει για άλλη μια φορά στην άμυνα Καλάθης. Θα μιλάει και στα εκτός ο Φελντέιν. Θα κάνει bullying επιθετικά o Ραντούλιτσα στον Τόμιτς. Θα δουλέψει υπερωρίες λόγω των συγκυριών ο Air-Gist.
Παίξτε με καθαρό μυαλό, και σωστές επιλογές, παίξτε ωραίο, ορθό μπάσκετ και η νίκη θα έρθει, γιατί φέτος το ρόστερ μας δεν υστερεί. Πάρτε το διπλό και στείλτε μήνυμα στην Ευρωλίγκα.
Ότι φέτος, μετά από 3 σεζόν, θα επιστρέψουμε στο Final Four. Είτε είναι εμπορικό αυτό είτε όχι.
VAMOS PAO!
