Ο χειρότερος Παναθηναϊκός του 21ου αιώνα
Ο "εξάστερος" γράφει για τον Παναθηναϊκό που σιγά σιγά μας φέρνει στο μυαλό τη φράση "περασμένα μεγαλεία, διηγώντας τα να κλαις".
Δε περίμενα το ματς με τον ΟΣΦΠ για να το καταλάβω, αλλά χτες ήταν η χαριστική "βολή" για μια ομάδα που βρίσκεται σε "ελεύθερη πτώση". Μια ομάδα που για ίσως πρώτη φορά στα χρονικά, παίζει χωρίς ψυχή, χωρίς πάθος και απελπιστικά απρογραμμάτιστα. Δυστυχώς, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.
Έχει γίνει συνήθεια σε όλους τους φίλους της ομάδας να πανηγυρίζουμε Μάη μήνα τρόπαια, με προπονητές μεγαλοφυΐες, παίκτες "σύμβολα" του Ευρωπαϊκού και όχι μόνο μπάσκετ και εξωφρενικά μπάτζετ. Εγώ αυτή τη φορά θέλω να μιλήσω σαν οπαδός του Παναθηναϊκού και σαν τίποτα άλλο.
Αυτό που βλέπω φέτος μου δίνει την ιδέα μιας ομάδας παρατημένης, χωρίς όραμα που πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της πέφτει χωρίς μάχη. Το καλοκαίρι του 2014 ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προανήγγειλε την περίφημη Ελληνοποίηση, το δρόμο που πρόσφατα πήρε άκρως επιτυχημένα ο ΟΣΦΠ. Ένα δρόμο μακρύ, με πολλά "εμπόδια" και πολύ ρίσκο. Προτίμησε λοιπόν αυτή την τακτική ο πρόεδρος των "πρασίνων", αφήνοντας την ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ της την τελευταία εικοσαετία και φέρνοντας για τη θέση του προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς που αρέσκεται στο να αναδεικνύει νεαρά παιδιά.
Που είναι το κακό σε αυτό; Αφενός δε βλέπουμε καμία Ελληνοποίηση, αφού κανένα από τα νεαρά παιδιά πλην του Χαραλαμπόπουλου δεν έχουν πάρει ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής και αφετέρου δε βλέπουμε τον Παναθηναϊκό. Σιγά σιγά χάνεται η πράσινη περηφάνια, το καμάρι των πρασίνων, το μπάσκετ τους. Η ομάδα που υπήρχε για να τα σαρώνει όλα καταστρέφεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και εγώ σαν οπαδός αυτού του συλλόγου δε μπορώ να το δεχτώ.
Ο Γιαννακόπουλος το καλοκαίρι ζήτησε από τον κόσμο να στηρίξει τη προσπάθειά του με τα διαρκείας,όμως στο μπάσκετ και γενικά στη ζωή κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Φέτος αυτό δε γίνεται και φυσικό επακόλουθο αν συνεχίσει αυτή η κατρακύλα,θα είναι να μη πατάει κανείς στο γήπεδο. Ξέρω πόσο αγαπάει την ομάδα ο πρόεδρος, όμως αν θες στήριξη πρέπει να φέρνεις τα επιθυμητά αποτελέσματα. Γιατί λέγεσαι Παναθηναϊκός και εγώ σαν οπαδός αυτής της θρυλικής ομάδας δε δέχομαι να χάνω χωρίς μάχη,δε δέχομαι να μη κάνουν οι παίκτες μου κατάθεση ψυχής στο γήπεδο,δε δέχομαι η ομάδα που έχω κερδίσει με κάθε τρόπο να με ισοπεδώνει με αυτό τον τρόπο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και το κυριότερο απ' όλα δε δέχομαι να βλέπω αυτό τον σύλλογο να καταστρέφεται, γιατί κακά τα ψέματα αν δε το καταλάβουν εκεί στην ΚΑΕ σύντομα, προς εκεί οδεύουμε.
Ο ΟΣΦΠ κέρδισε δίκαια, έχοντας μακράν καλύτερη ομάδα. Αυτό που περιμένουμε πλέον δεν είναι οι τελικοί, αλλά το καλοκαίρι, για να δούμε αν οι φωνές του κόσμου θα ακουστούν μέχρι τα γραφεία της ΚΑΕ ή όχι. Πάντως εγώ σαν Παναθηναϊκός δε μπορώ να δεχτώ τέτοιες ήττες.
Δε περίμενα το ματς με τον ΟΣΦΠ για να το καταλάβω, αλλά χτες ήταν η χαριστική "βολή" για μια ομάδα που βρίσκεται σε "ελεύθερη πτώση". Μια ομάδα που για ίσως πρώτη φορά στα χρονικά, παίζει χωρίς ψυχή, χωρίς πάθος και απελπιστικά απρογραμμάτιστα. Δυστυχώς, μιλάμε για τον Παναθηναϊκό.
Έχει γίνει συνήθεια σε όλους τους φίλους της ομάδας να πανηγυρίζουμε Μάη μήνα τρόπαια, με προπονητές μεγαλοφυΐες, παίκτες "σύμβολα" του Ευρωπαϊκού και όχι μόνο μπάσκετ και εξωφρενικά μπάτζετ. Εγώ αυτή τη φορά θέλω να μιλήσω σαν οπαδός του Παναθηναϊκού και σαν τίποτα άλλο.
Αυτό που βλέπω φέτος μου δίνει την ιδέα μιας ομάδας παρατημένης, χωρίς όραμα που πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της πέφτει χωρίς μάχη. Το καλοκαίρι του 2014 ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος προανήγγειλε την περίφημη Ελληνοποίηση, το δρόμο που πρόσφατα πήρε άκρως επιτυχημένα ο ΟΣΦΠ. Ένα δρόμο μακρύ, με πολλά "εμπόδια" και πολύ ρίσκο. Προτίμησε λοιπόν αυτή την τακτική ο πρόεδρος των "πρασίνων", αφήνοντας την ομάδα με το μικρότερο μπάτζετ της την τελευταία εικοσαετία και φέρνοντας για τη θέση του προπονητή τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς που αρέσκεται στο να αναδεικνύει νεαρά παιδιά.
Που είναι το κακό σε αυτό; Αφενός δε βλέπουμε καμία Ελληνοποίηση, αφού κανένα από τα νεαρά παιδιά πλην του Χαραλαμπόπουλου δεν έχουν πάρει ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής και αφετέρου δε βλέπουμε τον Παναθηναϊκό. Σιγά σιγά χάνεται η πράσινη περηφάνια, το καμάρι των πρασίνων, το μπάσκετ τους. Η ομάδα που υπήρχε για να τα σαρώνει όλα καταστρέφεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και εγώ σαν οπαδός αυτού του συλλόγου δε μπορώ να το δεχτώ.
Ο Γιαννακόπουλος το καλοκαίρι ζήτησε από τον κόσμο να στηρίξει τη προσπάθειά του με τα διαρκείας,όμως στο μπάσκετ και γενικά στη ζωή κάτι δίνεις και κάτι παίρνεις. Φέτος αυτό δε γίνεται και φυσικό επακόλουθο αν συνεχίσει αυτή η κατρακύλα,θα είναι να μη πατάει κανείς στο γήπεδο. Ξέρω πόσο αγαπάει την ομάδα ο πρόεδρος, όμως αν θες στήριξη πρέπει να φέρνεις τα επιθυμητά αποτελέσματα. Γιατί λέγεσαι Παναθηναϊκός και εγώ σαν οπαδός αυτής της θρυλικής ομάδας δε δέχομαι να χάνω χωρίς μάχη,δε δέχομαι να μη κάνουν οι παίκτες μου κατάθεση ψυχής στο γήπεδο,δε δέχομαι η ομάδα που έχω κερδίσει με κάθε τρόπο να με ισοπεδώνει με αυτό τον τρόπο μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και το κυριότερο απ' όλα δε δέχομαι να βλέπω αυτό τον σύλλογο να καταστρέφεται, γιατί κακά τα ψέματα αν δε το καταλάβουν εκεί στην ΚΑΕ σύντομα, προς εκεί οδεύουμε.
Ο ΟΣΦΠ κέρδισε δίκαια, έχοντας μακράν καλύτερη ομάδα. Αυτό που περιμένουμε πλέον δεν είναι οι τελικοί, αλλά το καλοκαίρι, για να δούμε αν οι φωνές του κόσμου θα ακουστούν μέχρι τα γραφεία της ΚΑΕ ή όχι. Πάντως εγώ σαν Παναθηναϊκός δε μπορώ να δεχτώ τέτοιες ήττες.
