Ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός επανέρχεται δυναμικά!
Ο Ar1stot3lis «εγκαινιάζει» την στήλη του στο ΠΑΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, γράφοντας για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, ο οποίος κάνει ένα γερό «come-back» προς την κορυφή.
Το τμήμα επιτραπέζιας αντισφαίρισης του Παναθηναϊκού κατέκτησε αήττητο τον τίτλο στην Α2 Εθνική Κατηγορία και κέρδισε επάξια την άνοδο στην Α1, στην οποία έχει αγωνιστεί μόλις μία φορά τα τελευταία 25 χρόνια.
Γιατί συνέβη αυτό; Απλά επειδή πίσω από αυτό βρίσκονται τα παιδιά του West Block, δηλαδή ανώνυμοι, οργανωμένοι οπαδοί που αγαπούν τον σύλλογο και πονούν βλέποντας τον να παραπαίει σε κατώτερες κατηγορίες.
Κάθε μέρα που περνάει, τα παιδιά που διοικούν αυτή τη στιγμή τον σύλλογο, παιδιά που διαθέτουν για εκείνον πολύτιμο προσωπικό χρόνο που πολλές φορές δεν τους περισσεύει, εκθέτουν ανεπανόρθωτα όλους εκείνους τους υπερήλικες καρεκλοκένταυρους που λυμαίνονταν τόσα χρόνια το καημένο το τριφυλλάκι και που έδιναν το «παρών» μόνο σε κοπές πίτας, βραβεύσεις ή όταν ο Παύλος κι ο Θανάσης αποφάσιζαν να βοηθήσουν οικονομικά.
Δεν είμαι ρατσιστής με τους υπερήλικες στο σώμα αλλά με τους υπερήλικες στο μυαλό. Δεν είναι φυσικά ντροπή να είσαι υπερήλικας, και εννοείται ότι σεβόμαστε απόλυτα την ηλικία και τη διαδρομή ορισμένων ανθρώπων στον Παναθηναϊκό και στον αθλητισμό γενικότερα.
Ούτε είναι ντροπή να μην μπορείς πλέον να προσφέρεις λόγω γήρατος.
Είναι όμως ντροπή και προδοσία να γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα και παρόλα αυτά να μην αποχωρείς, να μην ανοίγεις τον δρόμο σε αυτούς που είναι νέοι στο μυαλό και που έχουν όρεξη: οπαδικά: καύλα.
Με μπάτζετ υπερπολλαπλάσιο από το σημερινό, κι όμως κατάφεραν να μετατρέψουν τον μεγαλύτερο αθλητικό οργανισμό της χώρας σε παρακατιανό κομπάρσο.
Με ένα τέτοιο μπάτζετ, το οποίο τις περισσότερες φορές έφτανε ελάχιστο ή και καθόλου στις τσέπες των αθλητών, απείλησαν να σπάσουν ένα τεράστιο ρεκόρ που κρατάει εδώ και χρόνια ο σύλλογος.
Ο Παναθηναϊκός, από το 1929 έως και σήμερα κατακτά κάθε περίοδο τουλάχιστον έναν τίτλο σε οποιοδήποτε σπορ. Τη χρονιά εκείνη, μας έσωσε ο Μποντίρογκα και η παρέα του με το Ευρωπαϊκό στην Μπολόνια. Ήταν ο μοναδικός μας τίτλος σε όλα τα αθλήματα.
Το 2001 μας έσωσε πάλι το μπάσκετ. Το 2003 επίσης!
Και να φανταστείτε ότι υπήρξε χρονιά που κερδίσαμε 52 τίτλους σε όλα τα σπορ! (1982)
Ας δούμε όμως τι έχει καταφέρει η σημερινή διοίκηση του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού με πρόεδρο τον Ηλία Μιχαλαριά (κι αυτός από τις τάξεις των οργανωμένων) και αξίζει να αναφερθεί και το όνομα του Αχιλλέα Μακρόπουλου που έβαλε τα γυαλιά σε πολλούς νεότερους παράγοντες κάνοντας την αρχή της επώδυνης αλλά και τόσο ποθητής ανάκαμψης του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού.
-Το βόλλεϋ ανδρών αρχίζει σιγά-σιγά και παίρνει τα «πάνω» του.
-Το γυναικείο βόλλεϋ διεκδικεί τίτλους.
-Το πόλο παλεύει να κερδίσει την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα, θέση που δεν κατάφερε ποτέ να κερδίσει, ούτε σε χρονιές που είχε πολλαπλάσιο μπάτζετ. Δημιουργήθηκαν ομάδες μίνι, παίδων, εφήβων και νέων μετά από αρκετά χρόνια.
-Η κολύμβηση βρίσκει κι αυτή τα πατήματα της. Η αρχή έχει γίνει από τις συνεχείς διακρίσεις στις μικρές ηλικίες και τα πολλά μετάλλια σε διάφορους αγώνες.
-Οι καταδύσεις σαρώνουν τους τίτλους στις μικρές ηλικίες, ενώ φέρνουν και διεθνείς διακρίσεις. Το πρωτάθλημα στην ΟΠΕΝ δεν αργεί (τελευταία φορά κατακτήθηκε πριν 40 χρόνια!)
-Η ελληνορωμαϊκή πάλη αναδείχθηκε πέρυσι για πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ελλάδας και φέτος επανέλαβε τον άθλο της.
-Η πυγμαχία θα κατακτούσε κι εκείνη τον τίτλο εάν δεν υπήρχε αυτή η «ηλίθια» εγκύκλιος βάσει της οποίας οι αθλητές που αγωνίζονται σε κατηγορία κιλών στην οποία δε συμπληρώνεται οκτάδα ΔΕΝ βαθμολογούνται. Ένα μεγάλο respect στον «δάσκαλο» Γιάννη Αϊδινιώτη για αυτήν την απίστευτη εικόνα που έχει δημιουργήσει σε μία αίθουσα που κάποτε έμοιαζε με αίθουσα μποξ.
-Η άρση βαρών το προσπαθεί κι αυτή, ο Χρήστος ο Ιακώβου είναι εγγύηση άλλωστε και η παρουσία του θα αποβεί καταλυτική.
-Η ξιφασκία, αυτό το πονεμένο τμήμα, φέρνει κι αυτή διακρίσεις και μετάλλια που ο σύλλογος είχε να δει πάνω από 30 χρόνια. Δημιουργούνται ομάδες παμπαίδων για πρώτη φορά, ενώ η νέα αίθουσα δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτε σύγχρονες αίθουσες του εξωτερικού.
-Η ποδηλασία έχει ένα μεγάλο πρόβλημα: όλοι οι ποδηλάτες θέλουν να εγγραφούν στο τμήμα και ο Γιώργος ο Φωκάς, η «ψυχή» του τμήματος τρέχει και δε φτάνει. Οι διακρίσεις κι εδώ πολλές και σε όλες τις ηλικίες.
-Η τοξοβολία, με τον αεικίνητο Τάσο Σκούρογλου συνέστησε για πρώτη φορά ομάδα σύνθετου τόξου, ήρθε ο Αλέξανδρος Παμβουξόγλου, ένας καταξιωμένος προπονητής και οι διακρίσεις δε σταματούν.
-Η σκοποβολή με τους Κοκκινάκη και Κατσίρη ίσως είναι το επόμενο τμήμα που θα φέρει πανελλήνιο τίτλο. Μετά από πολλά χρόνια απραξίας ο Παναθηναϊκός επαναδραστηριοποιήθηκε στα πυροβόλα όπλα, κατασκευάστηκε σκοπευτήριο, ήρθαν νέοι αθλητές, πράγματα αδιανόητα για παλαιότερες διοικήσεις.
-Ιδρύθηκαν νέα τμήματα που διακρίθηκαν ιδιαίτερα. Το μπέιζμπολ κατέκτησε τον πανελλήνιο τίτλο παρά τον πόλεμο που δέχθηκε, το ράγκμπι πήρε τη δεύτερη θέση, το χόκεϋ έκανε κι αυτό τα πρώτα του βήματα, ενώ έχει ήδη εξαγγελθεί η δημιουργία κι άλλων τμημάτων.
-Στις ακαδημίες μπάσκετ οι τίτλοι έρχονται «βροχή» και μόνο φέτος και οι τέσσερις ομάδες μας (παίδες, έφηβοι, κορασίδες, νεάνιδες) βρίσκονται όλες στον τελικό.
Μόνη παραφωνία ο στίβος, που είναι και η ναυαρχίδα του Ερασιτέχνη, καθότι πρόκειται για το άθλημα στο οποίο επιδίδονταν οι ιδρυτές του Τριφυλλιού και που είναι πρώτο σε κατακτήσεις τίτλων από όλα τα υπόλοιπα τμήματα. Μαθαίνω όμως ότι τα παιδιά του Α.Ο. έχουν ήδη στα σκαριά σχέδιο ανάκαμψης κι εκεί.
Όλα αυτά, με ανύπαρκτο ή ελάχιστο μπάτζετ. Τι κι αν οι «κάνουλες» έκλεισαν; Τι κι αν οι επιχορηγήσεις δεν υπάρχουν πια;
Υπάρχει όμως η αγάπη των ανθρώπων που αυτή τη στιγμή κρατούν το μέλλον του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού στα χέρια τους. Και σας διαβεβαιώ: Ο Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος είναι σε καλά χέρια. Και σε «ανοιχτά» μυαλά.
Εάν αμφιβάλλετε γι΄αυτό, κάντε απλά μια βόλτα στον Τάφο και δείτε πόσο απλά μπορούν να γίνουν τα πάντα, όταν υπάρχει ΘΕΛΗΣΗ και ΦΑΝΤΑΣΙΑ.
Συνεχίζουμε...
