Μην φύγεις ΠΟΤΕ!
Ο Δ. Κ. γράφει για τον Κάρλος Ζέκα, τον μοναδικό παίκτη που του υπενθυμίζει ότι υπάρχουν ακόμα πραγματικοί αρχηγοί -τουλάχιστον- στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Χθες στην Λεωφόρο είχαμε μια απ' τα ίδια όσον αφορά την Θύρα 13... Εκπληκτική ατμόσφαιρα, απίθανο κορεό και άλλη μια παράσταση από μία από τις πιο σπουδαίες κερκίδες παγκοσμίως.
Ένιωσα πραγματικά ευλογημένος που βρέθηκα στο «Απόστολος Νικολαΐδης» για άλλη μια φορά, αλλά μερικά λεπτά μετά το γκολ του Ντίνα κατάλαβα ότι αυτή την φορά ένιωσα έτσι, όχι επειδή ήμουν στην πιο ιστορική έδρα της Ελλάδας, στο σπίτι της πιο σπουδαίας και δοξασμένης ομάδας σε τούτη τη χώρα, ούτε επειδή ήταν ένα ευρωπαϊκό παίχνίδι. Όχι... Ο λόγος ήταν άλλος και έχει όνομα, ή μάλλον... ονόματα: Χοσέ Κάρλος Γκονσάλβες Ροντρίγκες Ζέκα!
Πριν από τρία χρόνια, το καλοκαίρι του 2011, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα «έχτιζε» την ομάδα του και ένας από τους παίκτες που πίστευε πολύ ήταν ένας 23χρονος μέσος με μικρή εμπειρία και μόλις μια γεμάτη σεζόν στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, ονόματι Ζέκα. Ποιος θα πίστευε ότι τρία χρόνια αργότερα, αυτός ο παίκτης θα ήταν ήταν βασικός και αναντικατάστος, αλλά και ΑΡΧΗΓΟΣ; Μάλλον κανένας...
Ο Ζέκα έχει δείξει πάρα πολλές φορές ότι είναι η προσωποποίηση του πάθους, αλλά χθες με άγγιξε τόσο πολύ η -πολλοστή- κατάθεση ψυχής που έκανε, που φώναζα φράσεις όπως "ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΖΕΚΑ, ΑΡΧΗΓΑΡΑ" και σχεδόν δάκριζα... Αλλά δεν θέλω να το παίξω φανατικός οπαδός, οπότε προχωράω... Είχα συνειδητοποιήσει πάμπολες φορές ότι είναι άξιος αρχηγός, παρόλο που κάποιοι λένε ότι δεν έχει «όνομα». Ε, και λοιπόν; Με όλες αυτές τις δουλειές που κάνει στο γήπεδο, από τα τρεξίματα και τις ντρίμπλες, μέχρι την πίεση και τα τάκλιν με αυτοθυσία, ο Πορτογάλος μας κάνει να νιώθουμε ότι η κάθε ομάδα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- θα μας ζήλευε και θα ήθελε να έχει έναν αρχηγό σαν αυτόν. Πρέπει να νιώθουμε απίστευτα τυχεροί και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε έναν τέτοιο αρχηγό που τιμάει την βαριά φανέλα που φοράει -και είναι ένας εκ των λίγων-, γιατί αληθινοί αρχηγοί σπανίζουν στις μέρες μας...
Υ.Γ.: Χοσέ Κάρλος Γκονσάλβες Ροντρίγκες Ζέκα... Μην φύγεις ΠΟΤΕ!
Χθες στην Λεωφόρο είχαμε μια απ' τα ίδια όσον αφορά την Θύρα 13... Εκπληκτική ατμόσφαιρα, απίθανο κορεό και άλλη μια παράσταση από μία από τις πιο σπουδαίες κερκίδες παγκοσμίως.
Ένιωσα πραγματικά ευλογημένος που βρέθηκα στο «Απόστολος Νικολαΐδης» για άλλη μια φορά, αλλά μερικά λεπτά μετά το γκολ του Ντίνα κατάλαβα ότι αυτή την φορά ένιωσα έτσι, όχι επειδή ήμουν στην πιο ιστορική έδρα της Ελλάδας, στο σπίτι της πιο σπουδαίας και δοξασμένης ομάδας σε τούτη τη χώρα, ούτε επειδή ήταν ένα ευρωπαϊκό παίχνίδι. Όχι... Ο λόγος ήταν άλλος και έχει όνομα, ή μάλλον... ονόματα: Χοσέ Κάρλος Γκονσάλβες Ροντρίγκες Ζέκα!
Πριν από τρία χρόνια, το καλοκαίρι του 2011, ο Ζεσουάλδο Φερέιρα «έχτιζε» την ομάδα του και ένας από τους παίκτες που πίστευε πολύ ήταν ένας 23χρονος μέσος με μικρή εμπειρία και μόλις μια γεμάτη σεζόν στο πορτογαλικό πρωτάθλημα, ονόματι Ζέκα. Ποιος θα πίστευε ότι τρία χρόνια αργότερα, αυτός ο παίκτης θα ήταν ήταν βασικός και αναντικατάστος, αλλά και ΑΡΧΗΓΟΣ; Μάλλον κανένας...
Ο Ζέκα έχει δείξει πάρα πολλές φορές ότι είναι η προσωποποίηση του πάθους, αλλά χθες με άγγιξε τόσο πολύ η -πολλοστή- κατάθεση ψυχής που έκανε, που φώναζα φράσεις όπως "ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΖΕΚΑ, ΑΡΧΗΓΑΡΑ" και σχεδόν δάκριζα... Αλλά δεν θέλω να το παίξω φανατικός οπαδός, οπότε προχωράω... Είχα συνειδητοποιήσει πάμπολες φορές ότι είναι άξιος αρχηγός, παρόλο που κάποιοι λένε ότι δεν έχει «όνομα». Ε, και λοιπόν; Με όλες αυτές τις δουλειές που κάνει στο γήπεδο, από τα τρεξίματα και τις ντρίμπλες, μέχρι την πίεση και τα τάκλιν με αυτοθυσία, ο Πορτογάλος μας κάνει να νιώθουμε ότι η κάθε ομάδα -με ελάχιστες εξαιρέσεις- θα μας ζήλευε και θα ήθελε να έχει έναν αρχηγό σαν αυτόν. Πρέπει να νιώθουμε απίστευτα τυχεροί και να είμαστε ευγνώμονες που έχουμε έναν τέτοιο αρχηγό που τιμάει την βαριά φανέλα που φοράει -και είναι ένας εκ των λίγων-, γιατί αληθινοί αρχηγοί σπανίζουν στις μέρες μας...
Υ.Γ.: Χοσέ Κάρλος Γκονσάλβες Ροντρίγκες Ζέκα... Μην φύγεις ΠΟΤΕ!
