Πως αλλάζουν τα δεδομένα
Ο Δ. Κ. ήταν παρών στον αγώνα ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ και γράφει για το πως περίμενε, αλλά πως εξελίχθηκαν τελικά τα πράγματα στην Λεωφόρο.
Έτσι είναι τελικά οι Έλληνες οπαδοί;
Πήγα να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα, "ζεστάθηκα" αμέσως από τον "παλμό" που έδινε η Θύρα 13 πριν καν αρχίσει το παιχνίδι και περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσει ο αγώνας. Στην άκρη του μυαλού μου, βέβαια, είχα και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Περίμενα να ζήσω για πρώτη φορά ένα ντέρμπι με φιλάθλους (ή οπαδούς αν προτιμάτε) και των δύο ομάδων, αλλά αυτά που αντίκρυσαν τα μάτια μου δεν περίμενα να τα δω...
Το ότι δεν θα τους χειροκροτούσε όλο το γήπεδο ήταν δεδομένο... Η πλειοψηφεία των Παναθηναϊκών τους αποδοκίμασε, αλλά υπήρχαν και άλλοι που έπραξαν αντίθετα. Πάνω που πάω να γυρίσω το κεφάλι μου και πάλι προς τον αγωνιστικό χώρο, άρχισαν τα έκτροπα! Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πέταξαν το πρώτο καπνογόνο και εκεί ξεκίνησε η... ανταλλαγή πυρών. Αυτά ήταν πάνω-κάτω αναμενόμενα, αλλά όταν έσκασε η κροτίδα ανάμεσα σε κόσμο, τότε ήταν που πετάχτηκα από την θέση μου και ένιωσα πραγματική οργή, μην πιστεύοντας σε αυτό που βλέπουν τα μάτια μου! Και σαν να μην έφταναν αυτά, έρχονται και οπαδοί από άλλες θύρες για να... δέσει το γλυκό!
Αυτό που αναρωτηθήκαμε σίγουρα όλοι ήταν: "Τα ΜΑΤ που είναι;". Και... τσουπ! Μετά από τουλάχιστον ένα τέταρτο εμφανίστηκαν, έκαναν την δουλειά τους και έβαλαν τους φιλοξενούμενους στην... θέση τους.
Αναφορά στο παιχνίδι δεν θα κάνω, πολύ απλά γιατί η ομάδα μας -κακά τα ψέματα- δεν έπαιξε ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο.
Θα επιστρέψω στις άσχημες εικόνες, αυτή την φορά που είδαμε μετά την λήξη του ματς. Καλά, ότι μετά από όσα είχαν γίνει οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν θα έφευγαν σαν αγγελούδια το περιμέναμε, αλλά να σκάσει μολότοφ; ΜΟΛΟΤΟΦ;! Μπορεί να μην πήγε καν κοντά σε κάποιον άνθρωπο, αλλά η κίνησή τους αυτή ήταν μία από αυτές που έκαναν ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά να φοβούνται για την σωματική τους ακεραιότητα και να χρειαστεί να περάσουν από άλλη θύρα για να βγουν έξω.
Και να επανέλθω για λίγο στα ΜΑΤ... Οι Παναθηναϊκοί εδώ που τα λέμε -δεν βάζω τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουν στην θύρα 7, αλλά παραδίπλα- δεν ήταν δυνατόν να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και τι έγινε; Έφαγαν και ξύλο από πάνω! Τα αίματα είναι πιθανό να είναι ακόμα εκεί! Και γιατί; Επειδή άναψε μια φωτιά μερικά μέτρα δίπλα τους και αντέδρασαν! Ποιος άλλος δηλαδή θα καθόταν σαν... Παναγίτσα και απλά θα αποχωρούσε σαν κύριος;
Τελικά, αφού ηρέμησαν τα πνεύματα, οδεύω προς την έξοδο και κάποιοι δικοί μας ξαναμπαίνουν τρέχοντας μέσα και πάει να δημιουργηθεί νέος πανικός! "Θα τελειώσει ποτέ αυτή η γ......η βραδιά;!", αναρωτιέμαι. Βγαίνω, επιτέλους, από την Λεωφόρο, αλλά και πάλι χρειάζεται να κάνω έναν ολόκληρο κύκλο για να αποφύγω πιθανή συμπλοκή.
Η βραδιά είχε τελειώσει κι εγώ ευχόμουν να μην ξαναζήσω ποτέ κάτι τέτοιο... Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και κανένας άλλος...
Έτσι είναι τελικά οι Έλληνες οπαδοί;
Υ.Γ: Κ. Αλαφούζο, τελικά δεν πέτυχε αυτό που επιδιώξατε. Παρακαλώ πολύ να μην το ξανασκεφτείτε καν!
Έτσι είναι τελικά οι Έλληνες οπαδοί;
Πήγα να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα, "ζεστάθηκα" αμέσως από τον "παλμό" που έδινε η Θύρα 13 πριν καν αρχίσει το παιχνίδι και περίμενα υπομονετικά να ξεκινήσει ο αγώνας. Στην άκρη του μυαλού μου, βέβαια, είχα και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Περίμενα να ζήσω για πρώτη φορά ένα ντέρμπι με φιλάθλους (ή οπαδούς αν προτιμάτε) και των δύο ομάδων, αλλά αυτά που αντίκρυσαν τα μάτια μου δεν περίμενα να τα δω...
Το ότι δεν θα τους χειροκροτούσε όλο το γήπεδο ήταν δεδομένο... Η πλειοψηφεία των Παναθηναϊκών τους αποδοκίμασε, αλλά υπήρχαν και άλλοι που έπραξαν αντίθετα. Πάνω που πάω να γυρίσω το κεφάλι μου και πάλι προς τον αγωνιστικό χώρο, άρχισαν τα έκτροπα! Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ πέταξαν το πρώτο καπνογόνο και εκεί ξεκίνησε η... ανταλλαγή πυρών. Αυτά ήταν πάνω-κάτω αναμενόμενα, αλλά όταν έσκασε η κροτίδα ανάμεσα σε κόσμο, τότε ήταν που πετάχτηκα από την θέση μου και ένιωσα πραγματική οργή, μην πιστεύοντας σε αυτό που βλέπουν τα μάτια μου! Και σαν να μην έφταναν αυτά, έρχονται και οπαδοί από άλλες θύρες για να... δέσει το γλυκό!
Αυτό που αναρωτηθήκαμε σίγουρα όλοι ήταν: "Τα ΜΑΤ που είναι;". Και... τσουπ! Μετά από τουλάχιστον ένα τέταρτο εμφανίστηκαν, έκαναν την δουλειά τους και έβαλαν τους φιλοξενούμενους στην... θέση τους.
Αναφορά στο παιχνίδι δεν θα κάνω, πολύ απλά γιατί η ομάδα μας -κακά τα ψέματα- δεν έπαιξε ποδόσφαιρο και το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο.
Θα επιστρέψω στις άσχημες εικόνες, αυτή την φορά που είδαμε μετά την λήξη του ματς. Καλά, ότι μετά από όσα είχαν γίνει οι οπαδοί του ΠΑΟΚ δεν θα έφευγαν σαν αγγελούδια το περιμέναμε, αλλά να σκάσει μολότοφ; ΜΟΛΟΤΟΦ;! Μπορεί να μην πήγε καν κοντά σε κάποιον άνθρωπο, αλλά η κίνησή τους αυτή ήταν μία από αυτές που έκαναν ηλικιωμένους, γυναίκες και παιδιά να φοβούνται για την σωματική τους ακεραιότητα και να χρειαστεί να περάσουν από άλλη θύρα για να βγουν έξω.
Και να επανέλθω για λίγο στα ΜΑΤ... Οι Παναθηναϊκοί εδώ που τα λέμε -δεν βάζω τον εαυτό μου γιατί δεν ήμουν στην θύρα 7, αλλά παραδίπλα- δεν ήταν δυνατόν να κάτσουν με σταυρωμένα τα χέρια και τι έγινε; Έφαγαν και ξύλο από πάνω! Τα αίματα είναι πιθανό να είναι ακόμα εκεί! Και γιατί; Επειδή άναψε μια φωτιά μερικά μέτρα δίπλα τους και αντέδρασαν! Ποιος άλλος δηλαδή θα καθόταν σαν... Παναγίτσα και απλά θα αποχωρούσε σαν κύριος;
Τελικά, αφού ηρέμησαν τα πνεύματα, οδεύω προς την έξοδο και κάποιοι δικοί μας ξαναμπαίνουν τρέχοντας μέσα και πάει να δημιουργηθεί νέος πανικός! "Θα τελειώσει ποτέ αυτή η γ......η βραδιά;!", αναρωτιέμαι. Βγαίνω, επιτέλους, από την Λεωφόρο, αλλά και πάλι χρειάζεται να κάνω έναν ολόκληρο κύκλο για να αποφύγω πιθανή συμπλοκή.
Η βραδιά είχε τελειώσει κι εγώ ευχόμουν να μην ξαναζήσω ποτέ κάτι τέτοιο... Κι όχι μόνο εγώ, αλλά και κανένας άλλος...
Έτσι είναι τελικά οι Έλληνες οπαδοί;
Υ.Γ: Κ. Αλαφούζο, τελικά δεν πέτυχε αυτό που επιδιώξατε. Παρακαλώ πολύ να μην το ξανασκεφτείτε καν!
