Τι βραδιά κι αυτή... ΜΑΓΙΚΗ!
Ο Δ. Κ. ήταν παρών στην επιστροφή του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο ΟΑΚΑ και μας μιλάει για την απίστευτη εμπειρία που έζησε.
Δεν μπορώ να γράψω για τα πάντα, ούτε καν έχω σκεφτεί τι να γράψω... Αλλά θα προσπαθήσω να περιγράψω την εμπειρία μου από τον αγώνα του Εξάστερου με την Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ.
Φτάνω στο γήπεδο περίπου 1,5 ώρα πριν την έναρξη, μαζί με την παρέα μου. Καθόμαστε στις θέσεις μας, πιάνουμε την κουβέντα και όλα αυτά, ουσιαστικά, για να περάσει η ώρα και να πατήσει στο παρκέ ο μεγάλος "Ζοτς". Η πρώτη αποθέωση ήταν για τον τραυματία Τζέιμς Γκιστ και οι πρώτες αποδοκιμασίες για τον πρώην "ερυθρόλευκο", Λίνας Κλέιζα.
Περίπου 15 λεπτά πριν το ξεκίνημα, έκανε την είσοδό του η εμβληματική μορφή του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο προπονητής της ομάδας μας, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος έγινε σύνθημα στα χείλη όλων και καταχειροκροτήθηκε.
Κάτι λιγότερο από 10 λεπτά πριν το τζάμπολ, ακούστηκαν τα πρώτα έντονα χειροκροτήματα, από την κερκίδα απέναντι από την φυσούνα. Όλοι καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό... Έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο ο άνθρωπος που χάρισε 23 τίτλους σε 13 χρόνια στο "τριφύλλι" και το ανέδειξε ως την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Τότε ακούστηκε το γνωστό "Ομπράντοβιτς πάρα παράπα πέρο περό..."! Ο Ζοτς ανταπέδωσε το χειροκρότημα, έδειξε με το χέρι την καρδιά του και κάθισε στον πάγκο της τωρινής του ομάδας.
Στο παιχνίδι, όμως, υπήρχε για όλους μας μόνο ο Παναθηναϊκός! Κάποιος εκνευρισμός για το κακό ξεκίνημα και στα δύο ημίχρονα, αλλά όταν η ομάδα έπιανε ρυθμό, δεν την σταματούσε η Φενέρμπαχτσε, όπως δεν σταμάτησε ποτέ και την εξέδρα.
Στην ανάπαυλα του αγώνα, τιμήθηκε ο Ομπράντοβιτς, μιλώντας για πρώτη φορά στα ελληνικά (αν και όλοι ξέρουμε ότι μπορούσε εδώ και χρόνια) και λέγοντας ότι τους/μας αγαπάει όλους πάρα, πάρα, πάρα πολύ! Δεν άντεξε ο μεγάλος Σέρβος κόουτς, ο οποίος (έστω και λίγο) "λύγισε".
Επειδή ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσω και για τους παίκτες (και θέλω φυσικά), απίστευτη εκτίμηση στο πρόσωπο του Ζακ Ράιτ που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στο πρώτο μέρος. Τρέλα με τον απίστευτο Μπράμο, τον αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη και τους σπουδαίους Φώτση, Μπατίστ.
Έντονος προβληματισμός και γκρίνια κάθε φορά που δεχόταν την μπάλα ο Ούκιτς. Δεν αδικώ όποιον έχει τέτοια αντίδραση, αλλά όχι να τον αποδοκιμάζεις όταν κρατάει την μπάλα ή κάνει κάτι λάθος (που σε τεράστιο βαθμό έχει επηρεαστεί από τον τραυματισμό στους αχιλλείους) και μετά να τον χειροκροτείς και να λες "Ναι ρε Ρόκο" όταν κάνει κάτι καλό...
Πλέον, το σύνθημα με το όνομα του Ομπράντοβιτς λίγο πριν την λήξη είναι παρελθόν (τουλάχιστον από τώρα και για το σύντομο μέλλον) και την θέση του έχει πάρει αυτό με το όνομα του Αλβέρτη.
Είσαι μαγεία πράσινε θεέ!!!
Υ.Γ.: Εδώ είναι το σπίτι σου, Ζέλικο!
Φτάνω στο γήπεδο περίπου 1,5 ώρα πριν την έναρξη, μαζί με την παρέα μου. Καθόμαστε στις θέσεις μας, πιάνουμε την κουβέντα και όλα αυτά, ουσιαστικά, για να περάσει η ώρα και να πατήσει στο παρκέ ο μεγάλος "Ζοτς". Η πρώτη αποθέωση ήταν για τον τραυματία Τζέιμς Γκιστ και οι πρώτες αποδοκιμασίες για τον πρώην "ερυθρόλευκο", Λίνας Κλέιζα.
Περίπου 15 λεπτά πριν το ξεκίνημα, έκανε την είσοδό του η εμβληματική μορφή του μπασκετικού Παναθηναϊκού, ο προπονητής της ομάδας μας, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο οποίος έγινε σύνθημα στα χείλη όλων και καταχειροκροτήθηκε.
Κάτι λιγότερο από 10 λεπτά πριν το τζάμπολ, ακούστηκαν τα πρώτα έντονα χειροκροτήματα, από την κερκίδα απέναντι από την φυσούνα. Όλοι καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό... Έβγαινε στον αγωνιστικό χώρο ο άνθρωπος που χάρισε 23 τίτλους σε 13 χρόνια στο "τριφύλλι" και το ανέδειξε ως την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Τότε ακούστηκε το γνωστό "Ομπράντοβιτς πάρα παράπα πέρο περό..."! Ο Ζοτς ανταπέδωσε το χειροκρότημα, έδειξε με το χέρι την καρδιά του και κάθισε στον πάγκο της τωρινής του ομάδας.
Στο παιχνίδι, όμως, υπήρχε για όλους μας μόνο ο Παναθηναϊκός! Κάποιος εκνευρισμός για το κακό ξεκίνημα και στα δύο ημίχρονα, αλλά όταν η ομάδα έπιανε ρυθμό, δεν την σταματούσε η Φενέρμπαχτσε, όπως δεν σταμάτησε ποτέ και την εξέδρα.
Στην ανάπαυλα του αγώνα, τιμήθηκε ο Ομπράντοβιτς, μιλώντας για πρώτη φορά στα ελληνικά (αν και όλοι ξέρουμε ότι μπορούσε εδώ και χρόνια) και λέγοντας ότι τους/μας αγαπάει όλους πάρα, πάρα, πάρα πολύ! Δεν άντεξε ο μεγάλος Σέρβος κόουτς, ο οποίος (έστω και λίγο) "λύγισε".
Επειδή ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσω και για τους παίκτες (και θέλω φυσικά), απίστευτη εκτίμηση στο πρόσωπο του Ζακ Ράιτ που έδωσε τον καλύτερό του εαυτό στο πρώτο μέρος. Τρέλα με τον απίστευτο Μπράμο, τον αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη και τους σπουδαίους Φώτση, Μπατίστ.
Έντονος προβληματισμός και γκρίνια κάθε φορά που δεχόταν την μπάλα ο Ούκιτς. Δεν αδικώ όποιον έχει τέτοια αντίδραση, αλλά όχι να τον αποδοκιμάζεις όταν κρατάει την μπάλα ή κάνει κάτι λάθος (που σε τεράστιο βαθμό έχει επηρεαστεί από τον τραυματισμό στους αχιλλείους) και μετά να τον χειροκροτείς και να λες "Ναι ρε Ρόκο" όταν κάνει κάτι καλό...
Πλέον, το σύνθημα με το όνομα του Ομπράντοβιτς λίγο πριν την λήξη είναι παρελθόν (τουλάχιστον από τώρα και για το σύντομο μέλλον) και την θέση του έχει πάρει αυτό με το όνομα του Αλβέρτη.
Είσαι μαγεία πράσινε θεέ!!!
Υ.Γ.: Εδώ είναι το σπίτι σου, Ζέλικο!
